Verslag 10, 20 maart New Orleans

Introductie

Ook dit keer weer een kort verslag. Ditmaal omdat er niet heel veel te vertellen is: we zijn gisteren met de tram naar het French Quarter geweest, maar daar was het een lege boel, zie hieronder.

Lege stad

Ik vertel dit verhaal weer a.d.h.v. de chronologie van de foto’s zodat je toch een indruk krijgt van de sfeer hier. Als je hoofd daar tenminste naar staat want ook uit onze beide vaderlanden bereiken ons steeds verontrustender berichten, zoals overigens al door ons werd verwacht. Hopelijk blijft de misère voor jou / jullie beperkt tot verplichte of vrijwillige sociale isolatie…?  

Ook wij krijgen daar in toenemende mate mee te maken., al mag je hier (nog?) gewoon de straat op, anders dan in Californië. Maar ook op straat merk je dat de sfeer aan het veranderen is. Dat werd al vóór-aangekondigd door permanente bordjes als op foto 1! Maar het wordt helemaal duidelijk als je de normaal volgeladen, bijna gratis streetcars ziet, die toeristen en burgers door de stad vervoeren: zo goed als leeg. Wat natuurlijk ook weer voordelen heeft, al ben je je ervan bewust dat je zo weinig mogelijk de handgrepen bij in- en uitstappen moet gebruiken, dat je liever geen geld in je handen houdt, maar dat hier wel moet, etc. Hoe dat straks moet met de talloze homeless people die je hier ziet, lijkt me een gigantisch probleem worden (zie foto 3). Doordat er verder bijna niemand meer op straat is en vooral de toeristen het massaal af laten weten, vallen die zwervers natuurlijk veel meer op dan normaal, als ze in de massa opgaan.

French Quarter

Enerzijds is het prettig dat er geen grote drukte is, maar toch zijn, vanuit ons egocentrisch toeristisch perspectief,  de nadelen veel groter. Musea, kerken, het grote Aquarium, music halls, bijna alle cafés, restaurants en hotels...: allemaal dicht. Slechts bij sommige horecagelegenheden kun je nog iets bestellen, maar je moet het op straat opeten/drinken.

Dus moesten we het doen met een kuierwandelingetje door het fraaie French Quarter (zie 4, 5, 6 & 7) en langs het wat rommelige Waterfront aan de hier gigantische en voor zeeschepen direct toegankelijke Mississippi (zie 8, 9 & 10). De lichte bries vanaf het water maakte gelukkig wel dat het bij een temperatuur van zo’n 28 graden (zoals het haast iedere dag is) ondanks alles toch even prettig toeven was aldaar.

Van de toch nog wel door ons verwachte straatoptredens waar dit Quarter om beroemd is, was helaas ook geen enkele sprake meer. Zie foto 11 van de Jazztown in mineur.

We dronken in een klein parkje een kopje meeneemthee uit één van de weinige open barretjes, waar we ook even de restrooms van binnen mochten bekijken zodat we daar onze blazen konden legen. Want dat is ook een probleem: er zijn zo goed als geen openbare wc’s en omdat verder bijna alles dicht is, kun je je behoefte ook bijna nergens doen. Dus ook dat gaat weer een sanitair probleem opleveren, m.n. i.v.m. de homeless mensen die immers geen thuis-wc hebben.

Tijdige terugkeer

Na een kleine 4 uur rondkijken in het French Quarter en aan de Mississippi,  hadden we wel alles 'gezien'. Ook was Christel’s been aan rust toe, zodat we de mooie oude en superhandige streetcar (foto 12&13) (nee, ook deze heette niet 'Desire') namen.  Onderweg zagen we overal in bomen en aan lantaarnpalen de kralenslingers hangen die hier tijdens de optochten en andere festiviteiten van Mardi Grass (zeg maar Carnaval) in grote hoeveelheden worden rondgestrooid (zie foto 14). Leuk maar ook ontzettend vervuilend, aangezien niemand ook maar íets opruimt en de rommel voor de eeuwigheid blijft rondslingeren. Net als de ontelbare plastic wegwerpzakjes waar iedere supermarkt zo ongeveer iedere boodschap die je koopt, apart in verpakt.  

Bij de kruising van Charlesstreet met Louisiana Avenue stapten we uit, weer dicht bij ons aardige huisje in Delachaisestreet (zie foto 15). De overal aanwezige waarschuwingsbordjes die je als passant op beveiliging en bewaking (zie foto 16) wijzen, geven je in tegenstelling tot wat je in eerste instantie zou denken, juist een onveilig gevoel. En terecht naar het schijnt, want New Orleans is in dit Verdeelde land een van de steden met de hoogste criminaliteit. Maar omdat onze verhuurster die naast ons (zie foto 17) woont op nr 734, zich i.v.m. de crisis hele dagen heeft opgesloten en van huis uit werkt, voelen we ons hier toch behoorlijk veilig.  

H. Bosch

Waarbij een voorval even voor thuiskomst ons toch wel waarschuwde: aan het begin van onze straat staat een ziekenhuis en toen we daar langs liepen strompelde er een tweetal de tamelijk duister aandoende ingangshal in: één vrouw moeilijk vooruitkomend en zwaar hoestend met een lap voor de mond, en de ander haar ondersteunend. Ik had direct, wat overdreven misschien, een associatie met de apocalyptische beelden die Hieronymus Bosch zijn tijdgenoten en ons voorzette.

Eind van de middag, terwijl Christel met haar beentje omhoog zat, liep ik nog een blokje om en maakte twee foto’s: foto 18 van een van de vele, toch steeds bijzonder aardige houten huizen en huisjes waar deze wijken vol mee staan. En dan nog de foto die ik, zo vrees ik, moet gaan beschouwen als DÈ FOTO die onze hele reis samenvat in één beeld, geïnspireerd op het bekende lied van Dr. John the Nightripper. Zie foto 19 en klik desgewenst https://youtu.be/G5zPqgQ67yo

Wat betreft de internationale reisproblematiek waar menigeen van jullie ons dag na dag gelukkig weer op wijst: KLM en Delta melden ons via app noch mail afzeggingen van onze terugreis: tot 30/3 staat iedere dag onze, dagelijks geplande, vlucht nog op het programma. Verder hoor ik niets, ook niet van het NL consulaat hier dat ik had gemaild. En via de Buitenlandse Zaken-app die we downloadden en waarmee we ons aanmelden voor actuele informatie m.b.t reizigers in de Verdeelde Staten, komt er ook nog geen noodsignaal binnen.

Het wordt natuurlijk wel steeds spannender, maar ondertussen genieten we toch wel van de dagen die we hier doorbrengen... Vanmiddag moeten we het, i.v.m. de leegte van de stad en het nog kwetsbare been van Christel ook kalm aan doen en bezoeken we per streetcar de beeldentuin in het grote Audubonpark, genaamd naar de uit New Orleans afkomstige wereldberoemde illustrator van de Amerikaanse vogelwereld. Morgen rijden we dan een dikke 600 km oostwaarts waar we op een wat stilgelegen oude boerderij, nu paardenranch, een huisje hebben geboekt: in de buurt van de Golf van Mexico bij Panacea, in de hoop daar misschien te kunnen zwemmen en relaxen. Want helaas zal er komende weken niet veel anders meer op zitten: Zie Dr. John!