Verslag 11, 22 maart 2020 Robbins Court, bij Panac

Crisis

Dit verslag, dat steeds meer een crisisverslag dreigt te worden, bevat halverwege een onthulling die ik nu nog niet ga verklappen. Ik kies er immers al steeds voor om ons wedervaren te vertellen in de juiste chronologische volgorde.  

Vrijdag 20 maart, Audubon Park

Nog stiller

Onze tweede en alweer laatste dag in New Orleans brachten we noodgedwongen ook erg rustig door. Er valt dan ook niet heel veel (steeds minder, vrees ik) bijzonders te melden. We reden nu met het trammetje westwaarts naar het grote Audubon park, genaamd naar de al eerder vermelde vogeltekenaar. Voor de duidelijkheid heb ik als afbeelding 0 een tekening van die 19^e eeuwse vogelliefhebber toegevoegd: de roseate spoonbill, oftewel de roze lepelaar die ik in verslag 8 als foto 11a al in overvliegende actie ook al had opgenomen. Maar omdat die foto het tamelijk spectaculair uitziende dier niet goed tot zijn recht liet komen, hierbij de tekening.

Parkleven

Onderweg naar dat park maakte ik enkele foto’s om (in goed ‘New Orleans dialect’) de ‘couleur locale’ weer te geven:

·       Foto 1 toont de trottoirs zoals die er hier vaak bijliggen: voor voetgangers levensgevaarlijk, voor rolstoelers ontoegankelijk. De betonnen platen waaruit het trottoir is opgebouwd, worden in de loop van de tijd omhoog gedrukt door de flinke wortels van de overal aanwezige bomen. Fijn dat die er zijn overigens: zonder die bomen moet het hier, zeker in de zomer, onleefbaar zijn: het is immers nu al steeds zo’n 28 graden en broeierig warm.

·       Foto 2 laat één van de toch erg schaarse verkiezingsposters zien die we tegenkomen. Bernie zal de aanmoediging hard nodig hebben, zo lijkt intussen. Frappant trouwens dat ik deze poster van de ‘communist Sanders’ in een relatief welgestelde wijk maakte.

·       Foto 3 toont de Loyola Universiteit aan Charles Avenue die is vernoemd naar de oprichter van de bekende / beruchte orde der Jezuïeten. Een orde waar sommige lezers vast nog goede of minder goede persoonlijke herinneringen aan hebben.

·       Foto 4 maakte ik in het ruim opgezette en rustige park zelf, dat aan zijn zuidkant aan de Mississippi grenst. In het park, waar ook een golfbaan in ligt, werd door kleine groepjes en individuen op een gezellige manier gewandeld, gesport en geluierd. Denk maar aan het Vondelpark of aan Central Park in New York. Een zeer relaxte sfeer in onrustige tijden. Wie weet hoe lang het hier nog mogelijk blijft om op deze wijze buiten te vertoeven.

·       Foto 5 Overigens was aan alles te merken dat we hier in het zeer welvarende deel van New Orleans zaten: bijna iedereen was blank, zag er vaak jong en welgesteld uit, had blijkbaar tijd (en dus geld) om hier van de ontspannen atmosfeer en frisse buitenlucht te genieten. Maar ook de aan het park grenzende bebouwing wees op een goed gevulde portemonnee.

·       Foto 6 Aan de groene oever van de Mississippi werd het Bizonbaai-leven geïmiteerd. Er werd dan wel niet gezwommen (daarvoor is de Mississippi te gevaarlijk, vermoed ik: er stond een stevige stroming), maar voor het overige kwam de landelijke sfeer wel overeen.

·       Foto 6a bewijst vervolgens dat er niet alleen maar gelanterfant wordt aan die oever: kijk naar de beversporen op de linker stronk. En de locatie van de sporen op de boom doet me vermoeden dat de rivier hier ook nog een getijdewerking kent? Al wist ik niet dat de habitat van bevers ook brak of zout water omvat? Theo… Help!

·       Foto 7 Hoewel we eigenlijk van plan waren de dierentuin in het zuiden van het park te bezoeken, ging ook dat niet door: wegens corona gesloten. Dus moeten jullie het doen van deze sneaky snapshot van de olifanten.

·       Tenslotte maakte ik, toen we weer bijna thuis waren, foto 8 als laatste symbool voor onze dagen in New Orleans: een prachtig collage-achtig samenspel van de voor stad en streek typerende huizen. Ieder huis verschillend van elkaar, maar toch met heel duidelijk overeenstemmende kenmerken: houten wanden; gebouwd op korte stenen zuiltjes; patio’s en veranda’s; balkonnetjes; ornamenten; overhangende daken; meestal 1, soms 2 verdiepingen; allemaal eigen opgang en tuin of tuintje; en… heel fraai: de pastelachtige en steeds verschillende tinten verf waarin het houtwerk is geschilderd.

Reisplanning

In de avond besteedden we, zoals de laatste dagen vaker, nogal wat tijd aan het achterhalen van recente en betrouwbare informatie over de crisis en de consequenties daarvan voor onze reisplannen. Consequenties die steeds dreigender vormen aannemen, waarover straks meer. We besloten af te zien van enkele toeristische tussenstops richting eindbestemming Charleston (waar we Christel’s zus Mirjam op haar verjaardagsfeestje zouden bezoeken), omdat op die tussenbestemmingen zo goed als alle cultureel, sociaal of anderszins interessante plekken gesloten zijn. Bovendien wilden we onszelf niet blootstellen aan onnodig sociaal contact en de daarmee verbonden risico’s. (Vandaag droegen we in de tram al wegwerphandschoentjes). We waren dan ook allang blij dat we vanavond nog een volgende, stille en tamelijk geïsoleerde verblijfplaats voor de komende dagen konden vinden: in de buurt van Panacea (Florida).

Zaterdag 21 maart, Oostwaarts

Om die verblijfplaats te bereiken moesten we deze zaterdag wel zo’n dikke 600 km rijden, bijna steeds over de Interstate 10: een erg rustige en vaak kaarsrechte snelweg, meestal op enige afstand parallel lopend aan de kust van de Golf van Mexico. We kregen dan ook niet veel mee van de diverse aardige stadjes en natuurgebieden onderweg. We passeerden als enige grote stad Mobile (zie foto 9) en een stuk verder oostwaarts reden we een tamelijk fris en zelfs enigszins miezerend Florida binnen (zie foto 10).

Omdat we de laatste 100 mijl van de route afsneden en de IS10 verlieten, kwamen we door tal van kleine stadjes. Zo konden we nog wat proviand inslaan om weer enige dagen in onze zelfverkozen, relatieve quarantaine te kunnen ‘doorleven’. Een bezoek aan de hier alom aanwezige keten ‘Dollar General’ hielp hierbij. (foto11). Ook foto 12 maakte ik daar van een automaat waar blijkbaar nog op klassieke wijze dvd’s gehuurd/gekocht (?) kunnen worden.

Ranch

Eind van de middag bereikten we dan onze ranch (zie foto 13)! Het gaat hierbij om een vlak aan de kust, midden in een bosgebiedje gelegen kleine boerderij waar alleen nog een viertal paarden wordt gehouden, als hobby (zie foto 15 voor de 3 gezonde dieren, het zieke exemplaar staat in de stal onder onze slaapkamer). Wij betrokken daar de woonetage die boven de paardenstallen is gelegen (zie foto 14). De verhuurders wonen zelf elders, dus we hebben het rijk alleen. Nu roept dat woord ‘rijk’ wel enige misplaatste associaties op, aangezien het geheel dan wel best groot is, en een flinke, van muskietengaas voorziene veranda heeft, maar tegelijkertijd ook bijzonder rommelig is ingericht. Alles staat vol met aan de paardensport gerelateerde prullaria. Al beveelt mijn eindredactrice me dringend, om niet te zeggen dwingend, aan om over ‘cowboy-rotzooi’ te spreken. Bij deze!

Ook kent het pand zo zijn sanitaire bijzonderheden: het toilet is bijv. een composttoilet zonder wateraansluiting met een bijzondere mechanische bediening. ‘Gewöhnungsbedürftig’ zeggen onze 2^e landgenoten dan. Maar de ligging van het geheel is in onze situatie, waarin we, net als jullie, weet ik intussen, toch wat isolatie zoeken wel ideaal. En het is hier erg rustig: alleen de vogels brengen leven in de brouwerij. Ook s’nachts trouwens, toen er ergens vlakbij een mij onbekende vogel langdurig, maar schijnbaar vruchteloos soortgenoten aan het oproepen was. Voordat we daarvan mochten genieten maakten we eerst nog een stressvol uurtje mee.

Onrust

Al enige dagen kreeg ik van sommigen van jullie zeer alarmerende berichten over mogelijke blokkades van vluchten uit diverse delen van de wereld. In de ochtend las ik in de New York Times al van de sluiting van Californië en op Internet vond ik een mededeling van de burgemeester van New Orleans dat die stad per direct ook gesloten was. Waar we overigens weinig van merkten toen we ‘s ochtends weg reden. Hoe dan ook: het werd steeds duidelijker dat we ons echt zorgen moesten gaan maken over de (on-)mogelijkheid van onze geplande terugreis op 3 april. Ook al vond ik op de sites van KLM en Delta Airlines (die onze vlucht verzorgt) onze oorspronkelijke vlucht nog steeds vermeld. En werd de vertrektijd in de loop van de ochtend zelfs aangepast: 15 minuten eerder! Wat me dus sterkte in mijn idee dat e.e.a. nog niet hopeloos was en we onze reis voort konden zetten.

Overwegingen

Maar toen we in onze boerderij aankwamen kregen we bericht van onze, in Charleston wonende zwager, Andy dat we z.s.m. met hem contact op moesten nemen. We gingen Skypen en hij vertelde ons toen dat het toch wel heel erg raadzaam was om per zo snel mogelijk terug te vliegen i.v.m. sterke geruchten over een op handen zijnde sluiting van het luchtruim. Hoewel BZ van Nederland blijft beweren dat ze alles op alles zetten om Nederlanders in het buitenland te repatriëren; hoewel de KLM niets meldt over dergelijke opties; hoewel ik zou niet weten waarom de VS luchtvaartmaatschappijen erbij zou hinderen (inmiddels ongewenste) buitenlanders het land uit te laten vliegen; hoewel Nederland moeilijk terugvliegende en ‘herintredende’ burgers kan weigeren; en hoewel ik dus de logica van blokkades nog steeds niet helemaal zie,…….. zijn we er intussen wel van overtuigd dat het toch verstandig is z.s.m. weg te wezen. Rationaliteit van besluiten, ook van overheden en maatschappijen, is immers niet meer vanzelfsprekend. Verder valt onze ‘vakantie’ intussen sowieso wat in het water. En tenslotte willen we al helemaal niet hier ziek worden en gedurende maanden op het zeer dure en zeer imperfect functionerende Amerikaanse gezondheidszorgwezen aangewezen te zijn! 

Vervroegde terugvlucht!

Dus ... besloten we per direct naar eerdere vluchtalternatieven te gaan zoeken. En, via een truc, vond ik uit dat er volgende week toch nog her en der plaats is. Overigens helaas niet, zoals wèl op de sites van KLM en Delta vermeld staat: met gratis omboeking! KLM vroeg voor een terugkeer op a.s. maandag, via London, een brutale bijbetaling van $1000pp! Voor dezelfde vlucht op dinsdag al een paar honderd minder, maar nog steeds via London of op een onchristelijke tijd vanuit Atlanta rechtstreeks. Nog even verder kijken leverde vervolgens een mogelijkheid voor vrijdag de 27e op: voor €300 extra voor twee personen. Dus daar gingen we voor. 

We hebben nu dus een vervangende vlucht voor vrijdag 27 maart, met gelijke vertrek- (eind middag) en aankomsttijden (zaterdagochtend vroeg). En we mogen dan ook nog eens op onze eerdere heenreisstoelen plaatsnemen. Zaterdagochtend de 28ste hopen we dan weer in het vaderland te zijn....Deo volente in blakende gezondheid en ik inmiddels met een bruine beer-dessin! Voor de komende week resten ons nog twee opdrachten: 

1: goed gezond blijven totdat we in het vliegtuig zitten ( anders mogen we misschien niet mee) en 

2: bidden tot de Heer dat de Amerikanen het niet in hun hoofd halen alle vliegverkeer te gaan verbieden. 

Net flixen

Na deze stressvolle uren waarin belangrijke beslissingen genomen moesten worden en genomen werden, was het even goed uitzitten in de gemakkelijke stoelen, voor de buis waarop we inmiddels via Netflix weer de meer dan geweldige serie ‘Better call Saul’ aan het kijken zijn (zie foto17). Bingewatchen zat er niet in: Na 1 aflevering kropen we vermoeid in ons nieuwe brede bed. Onder de zelf meegenomen klamboe weliswaar want de midgets blijken zich niet altijd door de overal aanwezige horren tegen te laten houden.

Zondag 22 maart, Seaside Panacea

Na een goede nachtrust was het vanochtend goed toeven (zie foto 18, & 19) op ons verhoogd liggende terras. Heerlijk weer, rust, vogels in lentestemming, voor Christel alle gelegenheid het inmiddels blauwgroene been extra rust te gunnen (foto 20) en tijd om dit verslag te schrijven.

Ook meldde de plaatselijke reptielenwereld zich present: het minieme kikkertje (van hetzelfde formaat als de grote hommels die hier in tientallen rondhummen (zie foto 21) zat op het buitenwerk van onze veranda. En de hagedis liep brutaal die veranda op, wat natuurlijk door de plaatselijke boswachter niet geaccepteerd kon worden. Die ving hem in de maatbeker en maakte vervolgens deze foto (foto 23) alvorens het beestje op een geschikte plek weer de vrije loop te laten.

Holiday

In de middag wandelden we naar de fraaie kustlijn van de Ochlokonee Bay, uitkomend op de Golf van Mexico. De al hoogstaande zon brandde aardig, maar het zwoele windje dat van zee woei maakte het aangenaam toeven. Omdat Christels been nog geen lange wandelingen toestaat, kuierden we wat langs de kust. Een deel van de prachtig gelegen oudere huisjes is verlaten of minder goed onderhouden. De misschien wat nieuwere en tegen het regelmatig voorkomende hoogwater op palen gebouwde huizen staan er heel wat beter en safer bij (zie foto 24). Al kun je ook overdrijven: zie foto 25 van huis in aanbouw. Je weet met die klimaatverandering maar nooit. Hier komt in ieder geval geen klimaatscepticus te wonen, durf ik te wedden.

Bij de meeste van de verspreid in het groen liggende huisjes is een privépiertje in het water gebouwd (zie 26), en dan biedt de uiterste punt een prachtige plek om optimaal van de zeewind te genieten (zie 27).

Vlakbij huis maakte ik nog een foto van ‘ons’ straatnaambordje (zie foto 28), speciaal voor vriend Ruud wiens dochter Robin immers in de rechtspraak is beland. Ik zou voor haar het bordje er wel af willen schroeven en meenemen, want een dergelijk fraaie combinatie treft ze niet gauw meer aan. Maar dat mag niet… de wet verbiedt het, zoals ze als de beste weet! :wink:

Tot slot van dit toch weer uitgebreide verslag nog twee paardenfoto’s (29 & 30) waarbij de laatste bewijst dat onze verhuurders echte paardenliefhebbers zijn: het zieke paard wordt op wel heel bijzondere wijze vertroeteld!