Verslag 14, 26-28 maart 2020. Donsbrüggen

26 Maart   Lake Wildwood

Therapie

Deze laatste volledige dag in de Verdeelde Staten brachten we, zoals inmiddels haast gebruikelijk, in grote rust door. Christel kon al helemaal weinig uitrichten: ik kocht in de ochtend bij de Walmart op een 5 kilometer van ons vandaan voor haar been een ‘coldpack’ en, belangrijker: paar fraaie steunkousen, ter plaatse camouflerend ‘travelling socks’ genoemd. Haar been toont immers nog weinig tekenen van verbetering en m.n. een grote, paars getinte en pijnlijke bult op het onderste deel van het scheenbeen baart enige zorgen. Maar om hier het beroerde en peperdure gezondheidssysteem, nu bovendien zwaar overbelast, in te schakelen leek niet verstandig; en omdat we over 2 dagen thuis zijn, niet echt nodig. Vandaar de aanschaf van dit hulpmiddel en vervolgens de toepassing van een uitgekiende behandelingsstrategie: het been zoveel mogelijk omhoog! (Zie foto 1)

Zelf moest ik wèl wat energie kwijt en maakte in de middag, ook als een vorm van therapie :wink:, een mooie wandeling door het ruime park waar we verblijven. Niet geheel zonder gevaar, zoals foto 2 overtuigend aantoont. Het Lake waar het park naar is vernoemd is eigenlijk een soort stuwmeer (zie foto 3, de wateruitlaat die onder de stuwdijk door loopt) in deze overal vriendelijk heuvelende en bosrijke staat. Een oase van rust voor de vermoedelijk meestal behoorlijk welgestelde bewoners (zie foto 4 & 5).

Bij terugkomst trof ik mijn tijdelijk invalide echtgenote therapietrouw aan in ons prieel aan de kreek tussen de bomen en vogels (zie foto 6).

27 Maart     Trip

Naar Hartsfield, Atlanta

We hadden vandaag alle tijd voor onze trip naar Atlanta (140 km verderop) waar we pas om een uur of vier hoefden te arriveren. Dus dronken we een laatste afscheidskoffie in het zonnige prieel (zie foto 7) en verlieten we, tòch met spijt in ons hart, deze geweldige locatie. Onderweg verlieten we al vrij snel de deze keer wat drukkere InterState 75, omdat we anders veel te vroeg op het vliegveld zouden arriveren. En zochten we, gebruikmakend van mooie binnenweggetjes, een landelijke route door het lentegroen gekleurde Georgia. Zo konden we op de valreep genieten van een idyllisch landschap: kleine, rustige weggetjes volgend, op en neer golvend over de frisgroene heuvels tussen bloesemende bomen door en langs de verspreid staande, mooie en verzorgd uitziende huizen. Ideaal fietsgebied, naar het lijkt; in dit seizoen tenminste want een maand later is het waarschijnlijk al veel te warm. Halverwege picknickten we aan een meertje, met een glaasje fris American Style (foto 8). En net vóór Atlanta troffen we nog dit stoplicht met straatnaamaanduiding aan (zie foto 9): ‘the place to be’ zou je denken, ware het niet dat we intussen doordrongen zijn van het verschijnsel  van ‘framing’, ook wel ‘name calling’ genoemd, zijdelings verwant aan ‘fake news’. Of in het Nederlands: iets mooier maken dan het is. Maar hoe dan ook: het klinkt goed.

Vliegveld

Eenmaal op het vliegveld aanbeland bleek de realiteit wat harder: zoals inmiddels op meer plaatsen lijkt het besef van de risico’s van de epidemie bij een aantal mensen ingedaald en zie je dat een enkeling een masker en/of handschoenen draagt. Maar het gros, ook veel van het officiële personeel dat hier rondloopt, lijkt zich van geen gevaar bewust, net zo min als bij het pompstation dat we bezochten kort voordat we de auto met volle tank bij Alamo inleverden. En dat terwijl Atlanta in de statistieken inmiddels, ná New York en New Orleans, als één van de meest getroffen gebieden wordt aangemerkt. Voordat we de, gisteren door mij telefonisch voor Christel bestelde, rolstoel die op aanwijzing van zijn meerdere door de luchthavenemployee met tissues was ontsmet kregen, pakte hij met zijn onbeschermde en niet-gereinigde handen die rolstoel weer gewoon vast (zie foto 10). Waardoor een ev. virusbesmetting per direct weer aan de rolstoel was overgedragen. Niemand die zich blijkbaar dat soort dingen realiseert. Het lijkt alsof het management geen (verplichte) gedragsregels heeft uitgeschreven!

Zelf hebben we sinds New Orleans ontsmettingstissues en wegwerphandschoenen bij ons, waarmee we de op deze wijze mogelijk besmet-geraakte onderdelen in onze omgeving z.s.m. weer ontsmetten. Maar dat de, overigens bijzonder vriendelijke en behulpzame, rolstoelduwer zich steeds weer over Christel heen boog om haar iets te vertellen zèlf ook direct een risico vormt… daar konden we weinig tegen doen.

Overigens stelt niet iedereen zich even naïef op, zoals foto 11 zéér overtuigend laat zien. Het is maar goed dat onze afgelopen jaar overleden Amsterdamse aforismeproducent het volgende niet meer hoeft mee te maken: niet ‘elk nadeel hèp s’n foordeel’! De enorme nadelen die het virus met zich meebrengt kunnen immers helaas niet gecompenseerd worden door het enige voordeel dat we ervan meemaakten: het anders overvolle vliegveld is nu heel erg stil en rustig. Bij onze Gate F4, één van de weinige die open was, zaten wel tal van passagiers van ons latere Delta Air vliegtuig (zie foto 12), maar dat was dan ook zo ongeveer het enige publiek op het hele vliegveld. Tegelijkertijd leek het vaste vliegveld- en douanepersoneel nog wel voltallig in dienst te zijn, zodat de verwerking van passagiers uiterst vlot verliep.

Op de vlucht

De vlucht zelf vertrok dan ook stipt op tijd; had een groot deel van de oversteek flinke meewind; en verliep i.h.a. rustig. Op matig eten, niet goed schoongemaakte zitplaatsen en enige wrijving met een erg onwillige en onbeschofte buurvrouw na. Over dat laatste: we hadden vorige week 2 belendende stoelen in de middenrij (van 4 stoelen) weten te boeken en leken geluk te hebben: van de 4 in die rij was er naast ons maar 1 bezet. Zodat Christel, zo hoopten we, haar been op de vrije stoel zou kunnen leggen en niet de hele reis lang dat getroffen lichaamsdeel onder zich moest houden, met alle zwellingsrisico’s van dien. Helaas bleek de (Bulgaarse?) vrouw die de vierde stoel, op de andere hoek, bezette, niet van zins daaraan mee te werken! Néé: die stoel was voor haar man die elders in het vliegtuig was. Al had die waarschijnlijk fictieve persoon zich niet laten zien tijdens het opstijgen, als toch iedereen vastgesnoerd in zijn stoel moet blijven. Nadat we met argumenten probeerden haar toch de stoel af te laten staan, deponeerde zij direct pontificaal al haar spullen op de vrije stoel en ging zelfs even later nòg pauselijker op díe stoel zitten. Alles om maar te verhinderen dat we er zelf iets mee konden doen. Tenslotte riepen we er een stewardess bij. Zij probeerde ook de vrouw van de onredelijkheid van haar gedrag te overtuigen, maar even vruchteloos. Ik vroeg haar om e.e.a. eens te checken, wat ze uiteindelijk deed, maar het werd daarmee niet duidelijk of die stoel nu wel of niet geboekt was door iemand (vrouw ’s echtgenoot die, naar de vrouw zei, óók in de businessclass een stoel had???). Opnieuw probeerde de stewardess de vrouw op andere gedachten te brengen en ook ik liet me niet onbetuigd. Toen meldde de vrouw ineens borstkanker te hebben en dat maakte het blijkbaar nodig 2 stoelen ter beschikking te hebben. Ik had de neiging iets lelijks tegen haar te zeggen, maar kon me met moeite inhouden. Overigens oogde ze volledig vitaal.  

Het geheel eindigde dan ook met een onbevredigde, niet opgeloste maar houdbare situatie: het vliegtuigpersoneel had geen behoefte aan escalatie; en Christel leek, met haar been een groot deel van de reis op mijn knieën, ook zonder al te grote problemen de 8.5 uur door te kunnen komen. De vrouw was inmiddels weer op haar eigen plaats gaan zitten, schakelde wèl de TV-schermen vóór beide stoelen in om daarmee stereo tv te kunnen kijken(!) en bleef de stoel bezetten met haar losse spullen. En een enkele keer kwam inderdaad een man van ongeveer haar leeftijd staande een praatje in Oostbloktaal maken, waarbij ook twee blijkbaar verwante passagiers die achter haar zaten betrokken werden.

Enfin: verder verliep de vlucht vlot. Christel sliep zowaar een paar uur en ik las wat in Frits van Oostrom’s historische ‘biografie’ over Jan van Brederode, keek naar ‘The Lighthouse’ met William Dafoe (viel me erg tegen) en bekeek opnieuw met erg veel plezier Tarantino’s recente ‘Once upon a Time in Hollywood’ met een geweldige Brad Pitt en een sterke Leonardo di Caprio.

Zaterdag 28 maart 2020,    Home/ZuHause

Holland

Rond acht uur in de zonnige ochtend arriveerden we op Schiphol. En in de thuisstad van de zojuist al genoemde aforismespecialist bleek zijn meest beroemde uitspraak ineens wèl geldig: Christel mocht met haar getroffen been opnieuw in een door een alweer zeer behulpzame, maar wat corona-bestendiger assistent geduwde rolstoel plaatsnemen en die jongeman leidde ons in recordsnelheid langs douane, bagageafhandeling (waar onze koffers als eerste uit werden gepoept) en, met een reistijdschema in de hand, naar het NS-perron waar we even later al de trein naar Den Bosch mochten nemen. Zie foto 13 en 14, waarbij de laatste een stiekeme en weinig flatterende, maar helaas waarheidsgetrouwe opname betreft van een kort moment van zwakheid van ondergetekende; onverbiddelijk door de eindredactrice vastgelegd.

Omdat de rechtstreekse verbinding Schiphol-Donsbrüggen was i.v.m. de crisis opgeheven moesten we in Den Bosch overstappen, waarna we in Nijmegen door onze privéchauffeur Ruud werden opgehaald en meegenomen naar zijn woning, waar we, in gezelschap van hem en Yvonne, op gepaste afstand getrakteerd werden op thee, koffie en soep. (zie foto 15) Dit alles om de inwendige reiziger wat te versterken vóórdat we de laatste etappe van de koers aanvaardden. Heel fijn en gezellig. En zonnig! Het deed me aan het weer in de Verdeelde Staten denken :wink:.

Donsbrüggen

Zo sloten we, nadat Ruud ons thuis afzette, onze reis rond half twee af met thuiskomst in een merkwaardig genoeg nauwelijks veranderde tuin. Vóórdat we onze reis startten was ik enigszins bang dat ik, bij thuiskomst een maand later in hèt groeiseizoen bij uitstek, zou komen te staan voor een Sysiphusklus in de tuin die, zoals gebruikelijk in maart, zou zijn geëxplodeerd. Maar niets daarvan! De bomen nog niet in blad, de pruimenbomen als eerste nèt in de bloesem, net als de forsythia. Maar zelfs de narcissen die we begin maart net bloeiend achterlieten stonden nog steeds in bloei. Kortom: ik ga een rustige week tegemoet.

Het enige wat in de tuin echt veranderd was: voor de eerste keer in al de jaren dat we hier wonen, staan de 2 keizerskronen volop in bloei (zie foto 16). Keizerskronen die ik zo’n 16 jaar geleden plantte om de mollen die toen ieder voorjaar de tuin voor me omploegden weg jagen. Tot nu toe verscheen er in de 16 lentes een enkele keer een enkele zielige bloem. Maar nu ontplooien ze hun volledige pracht. Zou dat iets met de welhaast absolute stilte die hier op het platteland nu heerst a.g.v. de epidemie? Vandaar dat ik ze herdoopte tot:  CORONA Caesaria.

SLOT

We vochten de rest van de middag en avond tegen de slaap, omdat we de jetlag met één grote klap vannacht willen bestrijden. Dat lukte redelijk, doken om een uur elf in bed en werden zondagochtend om…. elf uur wakker!  We zijn er weer. Al zal het nog enige tijd gaan duren voordat we je / jullie weer in levende lijve kunnen bezoeken. Sowieso willen we komende week van iedereen afstand houden omdat we immers, áls we al iets hebben opgelopen, dat in het volle en krappe vliegtuig moet zijn gebeurd. Maar ook daarna zullen we net als jullie voorzichtig moeten blijven.

PS: Ik begreep gisteren van Ruud dat bij Verslag 11 veel foto’s ontbraken. Daarom heb ik die, als het goed is, er zojuist nog eens opgezet. Hopelijk is dat gelukt.

Dank

Iedereen bedankt voor de reacties die we kregen op dit blog. Hopelijk heb je je enigszins vermaakt met deze teksten. Helaas is de reis geheel anders verlopen dan gepland en werd het als gevolg van ook onze relatieve ‘social distancing’ steeds lastiger om bijzondere culturele of andere observaties te delen. En had dat uiteraard consequenties voor de resulterende verslagen. Maar zelf had ik in ieder geval wèl plezier aan het schrijven…. :wink:; had ik er steeds meer tijd voor; en hoop ik je er niet al veel mee hebben verveeld.

Helaas is het vandaag, zondagmiddag, erg onaangenaam weer, maar we hopen, net als iedereen, dat ook hier snel de lente doorzet en iedereen daar toch van kan genieten. Sterkte in de komende weken of maanden en blijf gezond. Tot ….?

Natuurlijk ook namens mijn hooggewaardeerde en in tal van opzichten onmisbare  eindredactrice Christel.