Verslag 7, Zondag 15 maart, Breaux Bridge

Dag 10. Breaux Bridge

Cycling Louisiana

Zoals verwacht werd het vandaag een warme, zelfs wat benauwde dag. Het plan was, zoals gisteren gemeld, met de hier aanwezige fietsen naar het in de omgeving gelegen Lake Martin te fietsen, daar wat rond te kuieren en langs een andere route terug. Ik prepareerde de twee oude fietsen, maar merkte dat het stuur bij een van de twee los zat. En in onze grote schuur lag allerlei gereedschap, maar net niet díe tang die ik nodig had. Een heel aardige buurman, Steve, had zo'n tang wel en daarmee zat het stuur in een letterlijke handomdraai vast (zie foto 1). De tang mochten we voor de zekerheid wel lenen. Steve informeerde naar onze plannen en raadde ons af per fiets naar het Lake te gaan: te gevaarlijk over de gewone weg, wegens het langsrazende verkeer dat niet gewend is rekening te houden met verdwaalde LLIT-ers(# zie voetnoot). En inderdaad: eenmaal 'en route' (een beetje Cajun-Frans is in deze contreien zeer gewenst!) bleek de weg geen pretje en het in het stadje nog aanwezige 'trottoir' bijna even riskant. Dus besloten we de tocht als zodanig af te blazen: het zou met alle inmiddels aangesloten nieuwe leden van LLIT i.v.m. de dreigende pandemie ook niet verantwoord zijn zoveel mensen hoestend en proestend bij elkaar op de fiets te brengen, al deed lid 1 nog een poging uit het peloton te ontsnappen (zie foto 1a)

Hiphop

We veranderden ons sportieve plan in een recreatieve variant (zie foto 2 met LLIT-lid 2): we verkenden op onze tweewielers de 'buitenwijkjes' van dit kleine, maar oude stadje, waarbij we ook door de voornamelijk door Afro-Amerikaanse burgers bewoonde minder gegoede buurten kwamen. Waarmee ons verwachtingspatroon m.b.t de voor de meeste donkere mensen nog steeds geldende structurele sociale achterstand werd bevestigd. Heel gezellig overigens: veel mensen waren een beetje in hun altijd ruime 'tuinen' aan het harken of grasmaaien, onveranderlijk gezeten op hun enorme grasmaaiers, al deed het gazon in omvang zelfs onder voor dat hobby-veldje van Kees van Kooten indertijd. Of men genoot op de porch van de vrije zondag. En onveranderlijk werd er naar ons gezwaaid en / of 'Hi, how are you?' geroepen. Wat dan wel niet direct als een uitnodiging tot een uitgebreide uitwisseling van recente en minder recente ervaringen is bedoeld, maar toch erg prettig aanvoelt. Zelfs de meest duister uitziende types die in van die matzwarte Chevrolets met een stevige hiphopbeat dreunend voorbij komen cruisen, raampje open, elleboog buiten hangend, zonnebril en petje op; ook zij zwaaien je vriendelijk toe, alsof je hen al jaren kent. Ik fotografeerde een aantal van die soms schattige, soms minder leuke huisjes (zie foto 3, 4,5,6,7). Foto 8 toont een zwaar in verval zijnde, groot kerkgebouw van…. triplex! En foto 8a een nog operationeel fabrieksgebouw in Amerikaanse stijl. Ik moet bij dit soort plaatjes altijd aan Hopper, de schilder denken.

Ook passeerden we het centrale parkje waar enkele monumenten staan die aan het lot van Breaux Bridge's gesneuvelde jongemannen in de diverse oorlogen herinneren: een enkeling in WOII, een aantal in Korea, en al heel wat meer in Vietnam. Ook in dit parkje enkele van die gigantische bomen zoals je die hier in overvloed treft. Indrukwekkend. (Zie foto 9: ‘…Plantertje vast dood’). Wie weet overigens wat voor boom dat is? Ik ben er nog niet achter, maar het is zeker geen eik. En al is dit dan geen echte quizvraag: je mag hem toch zo beschouwen. En Theo heeft al 1 punt, zie hieronder.

Bomen

En nu ik het toch over bomen heb: gisteren schreef ik over de ‘cypresknees’ waar de functie onzeker van was. Zoals je misschien zelf in de reacties hebt gelezen wist Theo, dè wandelende encyclopedie in mijn vriendenkring, te vertellen dat deze stronkige knieën bij hoog water zuurstof uit de lucht kunnen opnemen en daarmee de boom kunnen helpen die hoogwaterstanden te overleven. Zo leer je nog eens wat: dank Theo. Bij deze als bonus één Quizpunt voor deze spontane en zeer relevante bijdrage. Waarmee je direct leider in het klassement bent! Daarbij een wat betere foto van die dingen bij ons huis: foto 10.

Ook erg fraai is het Spanish moss dat in veel bomen hangt. Af en toe is er meer Spaans mos dan boom, zoals bij deze: foto 15.

Graven 2

Enkele dagen terug schreef ik al over de aan een volledige afwezigheid grenzende grafcultuur alhier. Daarmee bedoelde ik de wezenloze grasveldjes op troosteloze plekken langs doorgaande wegen waar wat kleine verticale stenen her en der uit de ruwe lage begroeiing staken. Hier, in het voormalige Franse Zuiden doet men dat anders. (Zie foto 11). Misschien wil men, omdat de grond hier zo zompig is, niet in het halve moeras begraven/verzopen worden: hoe moet dat dan op de laatste Dag? Dus bouwt men ware sarcofagen waar in het volle zonlicht de doden in worden bewaard tot die dag van het Laatste Oordeel.

Steve Hebert

Toen we later de geleende tang bij buurman Steve terugbrachten, werden we op de koffie uitgenodigd en volgde een erg prettig gesprek. O.m. over onze plannen waarbij we onze toch wel groeiende twijfels uitspraken over het vervolg van onze reis: is het wel verstandig de grote stad van New Orleans in te gaan? Wordt het vliegverkeer van en naar Europa misschien helemaal stop gezet? Moeten we niet proberen eerder terug te vliegen, om straks niet 2 maanden extra ergens in de Verdeelde Staten te moeten/mogen doorbrengen? Willen we dat? (Antwoord op laatste 2 punten: 2x Nee.

Steve toonde zich verbaasd over al onze overwegingen en vond dat de drukte om Covid19 zwaar overdreven was. Toen ik hem vertelde hoe het er intussen in Europa (Italië, België, Frankrijk, Nederland etc.) aan toe ging met al dan niet vrijwillige quarantaines, afsluiting van steden en gebieden, sluiting van scholen en universiteiten, afzegging van allerlei (sport- en culturele) evenementen etc, wist hij niet wat hij hoorde. Dat was volledig nieuw voor hem. En toen ik probeerde uit te leggen dat niet het, slechts beperkt fatale, virus zèlf nu direct de belangrijkste bedreiging is, maar dat de moeilijk te controleren of te dempen explosieve verspreiding ervan en de daardoor explosief toegenomen druk op gezondheidssystemen een erg groot risico opleveren, was ook dat verhaal helemaal nieuw voor hem. Terwijl het een goed opgeleide man is, al is ie dan zijn hele leven manager in de 'recruitingservice' voor de US-Army geweest. ;-)

Zijn reacties zijn we al vaker tegengekomen: het idee dat het virus slechts een soort zware griep is, die wel wat sterfte veroorzaakt, maar dat doet een gewone griep ook. Kortom: het verhaal dat Trump enige weken lang vertelde, maar waar hij nu zelf ook op terugkomt. Natuurlijk zonder te erkennen dat zijn gewone genialiteit hem een keer op het foute spoor zette.

Overigens wees vriend Jan H me gisteren op een artikel in de NRC dat probeerde de aanhoudende steun voor Trump in een staat als Iowa te verklaren. Wat me in dat artikel het meest opviel was dat die steun er dan wel nog steeds is, maar dat de persoon Trump en zijn manier van doen op behoorlijk wat afkeuring stuit.

Steve gaf ons tenslotte bij een kop koffie een enorme hoop nuttige tips voor 'things to do' tijdens onze komende weken. Waarvan ik hoop dat we ze ook kùnnen opvolgen. En daarnaast waarschuwde hij ons, toen hij hoorde waar we in New Orleans onze volgende B&B hebben, on de Westbank of the river, om daar goed op te passen: het is niet de meest verfijnde en 'law-abiding neighborhood'. Bij wijze van voorlopig afscheid gaf hij ons een door hemzelf gemaakte cajun Gumbo-saus mee, die we s’avonds smakelijk verorberden.

Bayou Teche

Ik schrijf deze tekst terwijl de avond heel snel (we zitten natuurlijk ook al erg zuidelijk) valt, gezeten op ons geweldige verandaplateau aan de Bayou Teche (zie foto 12). Dat is in deze regio van Louisiana de bekendste bayou, waarlangs zich al vroeg in de 18e eeuw Franse settlers vestigden. Zo ook hier: de stichtster van dit plaatsje is dan ook ene dame Breaux (met de merkwaardige voornaam: Scholastic, zie foto 13) die na het overlijden van haar man de plannen voor dit stadje maakte. En de brug over de Bayou liet bouwen, de Breaux Bridge dus.

Ter info wat gestolen Wikipedia-kennis: een bayou is een traagstromende kreek in laagland als de Mississippidelta waar we nog steeds inzitten. Soms met wisselende stromingspatronen o.i.v. de getijden, maar dat zal hier niet het geval zijn. Daarvoor is de Golf van Mexico iets te ver weg. En deze Bayou was ooit, in de prehistorie, de hoofdtak van de Mississippi, al kun je je dat nu nauwelijks nog voorstellen. Maar ja: zo was ook de Niers ooit Rijn.  

Genoemde brug is/ was overigens een hefbrug, zoals wij die uit Rotterdam kennen: de 'Hef'. Maar ook deze hier is, zoals je op de foto duidelijk kunt zien, niet meer als hef in gebruik. (Zie foto 14)

Tenslotte

• Een enkele lezer(es) lijkt soms de foto's niet te kunnen vinden: je moet door-scrollen naar het eind van het verslag, waar je dan 1 of 2 aparte pagina's vindt met kleine afbeeldingen. Die foto's kun je dan ook stuk voor stuk aanklikken om ze op vol formaat te bekijken.
• Er komen intussen veel leuke reacties binnen, waar Christel en ik natuurlijk erg blij mee zijn.
• Bij die reacties mis ik echter nog steeds de oplossingen voor de tot nu toe gestelde quizvragen. In dat verband moet ik jullie waarschuwen: Kees (zeer gewaardeerd lid van onze historische leesclub), die pas wat later medelezer van deze blog werd, heeft inmiddels kenbaar gemaakt zich over de vragen te buigen. En Kees kennende denk ik dat de goede antwoorden snel komen en dat de overige kandidaten dus achter het net gaan vissen. Doe dus nog snel je best! ;-)
• Het eekhoorntje dat gisteren liep te balanceren over de electriciteitsdraad doet dat blijkbaar als dagelijkse oefening (waarschijnlijk alleen als er gasten, zoals wij nu, in het huis zitten!) Ik kon er nu een betere foto van maken, omdat ik er nu op voorbereid was. Zie foto 16

# Zeer belangrijke voetnoot: enkele goede bekenden/vrienden van me richtten een aantal jaren geleden een fietsgroep op die zeker twee keer per week tamelijk prestatief een eind gaat koersen. Martien v G., een van de initiatiefnemers, heeft een daarbij behorende website ingericht waarop hij vooraf steeds het prachtige parcours van de door hem geplande tochten publiceert (www.fietsagendanijmegen.nl). Voor de grap is de al iets op leeftijd komende, vaste kern van dat clubje zich naar de toenmalige Nijmeegse fietswinkel van Leo Snellers het 'Leo Snellers Incontinental Team' (LSIT) gaan noemen. Het Incontinental spreekt voor zich.

Ik mag daar af en toe bij aanhaken, wat soms wat beter, dan weer wat minder gaat. Vergeleken met de 2 absolute, eeuwig jeugdige prestaties neerzettende cracks (Bruno en Ruud) hang ik er, zeker bergop, maar wat bij. Vandaar dat ik tijdens één van mijn mindere momenten in een koers overwoog een afsplitsing in het leven te roepen: logischerwijs het Leo's Langzamer Incontinental Team te noemen. LLIT dus.

Mocht je nieuwsgierig zijn geworden naar die site, werp er dan zeker eens een blik op. Naast de prachtige routes die Martin daar 2x per week, al jarenlang publiceert, is er recent waardevol cursusmateriaal te vinden dat door Ruud wordt geproduceerd. Het betreft een verbeterde en geactualiseerde versie van de radio-cursus 'Levend Italiaans veur Limburgers' die hij eind jaren zeventig, begin tachtig wekelijks voor een almaar groeiende schare luisteraars op radio Rataplan ten gehore bracht. De huidige cursus brengt, naast de uiteraard onmisbare kennis van en inzichten in de kneepjes van het Italiaans èn het Limburgs (voor mij een hele revelatie), enkele in deze tijden zeer relevante inzichten m.b.t. respectvolle communicatie teneinde interculturele ontmoetingen tot een goed einde te kunnen brengen. Respect en helderheid in de communicatie staan daarbij centraal. Zo kreeg ik van de week per mail, ongevraagd maar zeer welkom, de tip om, als ik de toch wat minder fijnbesnaarde Amerikaan duidelijk wil maken wat mijn welwillende intenties zijn, niet om de kwestie heen te draaien maar de betreffende helderheid daaromtrent te verschaffen door de volgende, glasheldere en van een groot empathisch vermogen getuigende Limburgse tekst toe te voegen:

“Vai collo rosso sporco! Of: Vai con il tuo collo rosso sporco! = Flikker op vie~ze roe~ie (vet)nek! / Flikker op met diene vie~ze roe~ie (vet)nek! De toevoeging vet is met opzet tussen haakjes geplaatst omdat men deze kan laten afhangen van de omvang dan wel diameter van de nek of hals in kwestie. Het is aan de zender hier een adequate inschatting van te maken en aldus aan te sluiten bij de ander (ontvanger). Blijf alert op juiste afstemming.”

Enfin, je begrijpt: hier komen tips aan de orde die in het huidige, onzekere tijdsgewricht van grote waarde zijn. Wilt u meer, kijk dan op de site. Tip hierbij: begin bij les 1 want, hoewel ik alle vertrouwen heb in je taalkundige dan wel glossolalistische vermogens, enkele finesses die de cursus met zich brengt zouden je kunnen ontgaan indien er lessen wat voorbarig worden overgeslagen. Veel plezier!