Verslag 12, 23 maart Robbin Court, Panacea

Closed day

Na de al erg rustige dag gisteren, hadden we voor vandaag wel actieplannen gemaakt: we zouden eerst naar het natuurpark van Bald Point, een groot natuurgebied hier zo’n 15 km vandaan aan de kust van de Golf gaan. Na daar enkele uren te hebben rondgewandeld en ev. aan zee te hebben gelegen zouden we dan, als er nog voldoende tijd was, nog een ander park bezoeken: het Ochlokonee River State Park, iets meer landinwaarts en moerassiger. Hier zouden we in principe kano’s kunnen huren en door de glasheldere creeks kunnen peddelen. Voor de zekerheid keek ik gisteren op de diverse sites van die parken en de overkoepelende Florida State Park Organisatie. Volgens de laatste update (gisteren 16 uur) waren de parken open voor publiek en kon men daar vrij wandelen en peddelen. Alleen georganiseerde groepsactiviteiten en overnachtingen waren niet meer mogelijk.

Voor het peddelen vreesde ik al, aangezien we de kano’s  bij de organisatie moesten huren. Maar helaas bleken ook alle individuele activiteiten tot nader order verboden: de toegangspoorten van beide parken bleken op slot. En toen we op de terugweg van de eerste gesloten parkpoort langs mooie stranden reden, bleken ook de parkeerplaatsen afgesloten. Toch vond ik nog een klein, wat verstopt plekje waar we de auto konden neerzetten en tussen wat strandwoningen door naar het strand konden komen. Al moesten we een geblokkeerd loopbruggetje omzeilen (zie foto 1).

Beachgirl

Ook aan deze kust zagen we weer de, soms op extreem hoge poten staande, fraaie houten strandhuizen (zie foto 2&3). Misschien een idee voor bij de herbouw van West Nederland ivm de klimaatverandering? Over de politieke kleur van sommige bewoners kan worden gespeculeerd op grond van het uitgehangen type vlag: de gewone Stars & Stripes kan duiden op een democraat, de hier (zie foto 4) getoonde variant is de vlag van Florida, waar een element van de Confederates in is behouden:  de X-vorm van de vlag van de zuidelijke staten die de slavernij graag hadden gehouden en zich vóór de Burgeroorlog van de Unie afscheidden.

Verder genoten we, ieder op eigen wijze, een toeristisch uurtje van het mooie en stille strand en de wijde zee  (foto 5): Christel maakte er een echte vakantiedag van: wat jutten, even zonnen (foto 6&7), terwijl ik de prachtige locatie en -luchten benutte om wat foto’s te schieten. (Zie foto 8&9). Ook legde ik het eerste Floridaanse slachtoffer van de corona-epidemie vast (foto 10); zag 100 Nederlandse guldens lopen (foto 11); fotografeerde dit onbeduidende, maar bij nauwkeurige blik toch prachtige bloemetje dat erin slaagt op de kale zandgrond te overleven (foto 12); en vond het schild van de als soort spectaculaire en oeroude ‘degenkrab’: 300 miljoen jaar oud (foto 13)! Dat moeten wij nog maar eens zien na te doen…. Lastig met deze corona-epidemie.

Tenslotte vond Christel nog een fraaie, volledig met talloze kleine pokken overdekte schelp.  Bij thuiskomst was het beest niet tevreden over zijn nieuwe locatie want hij zag er best agressief uit (foto 14). Gelukkig hielp een verslavend en tegelijk kalmerend middel heel goed… (foto 15).

Dreiging

Na een uurtje, net toen we een eind langs dat prachtige strand wilden gaan wandelen, troffen we 2 bewoners van een van de huizen daar en zij adviseerden ons , net als wij ruime afstand houdend, de auto niet te laten staan waar ie stond: sinds vanochtend is het verboden om auto’s langs wegen en parkeerplaatsen in de buurt van stranden te plaatsen. Alleen vaste bewoners mochten dat bij hun huizen doen. Dit omdat de toegang tot stranden formeel verboden is geworden. De boete bij overtreding bedraagt $5000. Dus keerden we op onze schreden terug en besloten toch eens bij het andere park, meer landinwaarts, te gaan kijken of we daar niet, buiten de officiële toegang om, een stukje konden gaan wandelen. We ondernamen nog een vergeefs blijkende tocht van 20 mijl om bij het andere park te kunnen vaststellen dat ook daar de hele boel op slot was en dat er geen andere toegangen leken, voor leken als wij, dan deze ene, hermetisch gesloten poort.

Flauwiteiten in bange tijden

Je hebt in deze en ook eerdere teksten van afgelopen dagen gemerkt dat ik inmiddels nogal wat flauwiteiten debiteer, om dit journaal niet helemaal vol te laten lopen met slecht nieuws of verontrustende speculaties over het verdere verloop van de crisis. En zo zal het waarschijnlijk wel blijven: ik vrees immers dat wij in onze resterende dagen hier (hopelijk gaat ons onze her-plande retourreis vrijdag a.s. door) weinig spannends of vermeldenswaardigs meer gaan beleven, aangezien inmiddels zo goed als alles gesloten is. Zelfs de supermarkten beginnen het moeilijk te krijgen: we probeerden vanochtend bij 2 supermarkten nog wat brood bij te kopen, maar dat lukte al niet meer: overal uitverkocht. Gelukkig heeft Christel veel pannenkoekenmeel ingeslagen dus daar redden we ons vast mee.

Morgen naar Macon (Georgia)

Bovendien: we rijden morgen in één ruk naar onze voorlopig laatste bestemming: we hebben een aardig vrij en groen gelegen huis gehuurd in Macon (Georgia, 440 km van hier). Daar zijn we nog een 150 km van Atlanta Hartfield Airport verwijderd, zodat we daar vrijdag zeer bijtijds kunnen zijn. We treffen in dat Macon-huis morgenmiddag ook Christel’s zus Mirjam met man Andy, want zij hebben besloten ons vanuit Charleston, South Carolina, op te zoeken, zodat we toch nog samen een beetje M’s verjaardag (eigenlijk op 1 april) kunnen vieren. Omdat  ze brood en zelfs een diner mee voor ons meebrengen  … mogen ze dan een nachtje blijven slapen :wink:.  Dat wordt zeker gezellig. Maar eerst morgen weer een reisdag. En het daaropvolgende verslag (van donderdag?) zal, naar ik hoop, het laatste uit deze immer meer  Verdeelde Staten van Amerika zijn.

Donsbrüggen

Hopelijk gaat het jou / jullie nog ‘goed’. Al zal de mentale druk bij jullie misschien groter zijn dan bij ons?  Alle mensen die niet ophouden ons ook veel sterkte en zo te wensen: erg bedankt…. We redden het nog prima met zijn tweeën. Nog 3 dagen duimen dat het zo blijft en dat de KLM, Amerikaanse en/of Nederlandse overheid geen rare sprongen gaan maken. De berichten uit Europa, maar ook uit dit land stellen immers verre van gerust…. Inmiddels zijn we dan ook echt wel een beetje aan het uitkijken naar zaterdag, eenmaal thuis op onze veranda in Donsbrüggen. Al zal de seizoensverandering wel voelbaar zijn: hier is het, naar onze begrippen, volop zomer. Bij jou / jullie op goede dagen: lente.  

De meest recente berichten uit het vader/moederland stellen allerminst gerust: zojuist hoorden we dat het samen-reizen door Nederland sterk beperkt wordt. We hadden net geregeld dat we ev., als er geen treinen meer naar Nijmegen rijden, per auto zouden worden opgehaald, maar ook dat schijnt lastig te worden: je mag niet meer met 3 mensen samen zijn. Maar als ik het goed begrijp zou dat wellicht toch kunnen: wij vormen samen een huishouden en tellen dus voor 1?!? Ik moet dat nog gaan uitzoeken maar de door de overheid genoemde site voor meer info bestaat vooralsnog niet: www.bijzonderebijstand.nl vermeldt alleen dat deze domeinnaam is gereserveerd, that’s all.  Een oplossing zou kunnen zijn: er rijden 2 chauffeurs in 2 auto’s naar Schiphol, zodat we per auto max. 2 mensen tellen. Wat een gedoe…  Hierover over twee dagen meer.

Het goede nieuws: buurman Arie heeft al enkele lammetjes op de wereld helpen zetten en de eerste twee daarvan zijn genoemd: Christel en Cleo (beide lammeren waren dames, vandaar de gefeminiseerde naam). Bij ontstentenis van een geboorteprentje plaats ik hierbij een foto uit de oude doos: Christel met één van Arie’s lammeren, een jaar of wat geleden. (foto 16)