Verslag 13, woensdag 25 maart, Macon, Seven Season

Dinsdag 24 maart

Naderend einde

Vanochtend voelde de reis al een beetje ten einde….: we reden, i.t.t. de oorspronkelijke planning, niet meer verder westwaarts richting de Atlantische kust van Florida om o.m. Okeefenokee en Tallahassee te bezoeken, maar pal naar het Noorden, alvast een stuk richting Atlanta vanwaar we vrijdag hopen te kunnen vertrekken. We brachten noodgedwongen twee misschien wel iets tè rustige dagen door op onze ranch, temidden van cowboyparafernalia en met onder onze slaapkamer een paard van 44! Het beest waarvan bij vorig verslag een foto met ventilator stond, en waarvan wij dachten dat hij ziek was, bleek, zo vertelde ons de verhuurder …. erg oud. Om toch nog iets van deze, stille dagen te maken, wilde Christel me vóór vertrek persé nog in passende koejongen-pose vastleggen. (Zie foto 1).

240 mijl

We legden de ongeveer 440 km vlot door steeds mooier en glooiender landschappen af, zeker nadat we de staatsgrens tussen Florida en Georgia gepasseerd waren. En weer kwamen we talloze kerkjes tegen van de talloze geloofsgemeenschapjes, maar waarschijnlijk mede door het zonnige weer en de inmiddels ook hier gearriveerde lente zag alles er een stuk minder mistroostig uit dan in onze eerste week toen we door Georgia richting Alabama reden. Of misschien is het gewenning, aan de trailerparken en de verwaarlozing her en der. Maar verschil is wel dat bomen die toen nog geheel kaal waren, inmiddels een kwetsbaar lichtgroen waas rond de kruinen dragen. Alleen de talrijke perzikboomplantages die we passeerden leken nog in winterslaap.

Zeven seizoenen

Tegen drie uur arriveerden we op onze volgende en laatste verblijfplaats: in de zuidwestelijke buitenwijken van Macon huurden we een fantastisch mooi pand op prachtige locatie: het huis ligt in een gated community, naar het erin gelegen Lake Wildwood vernoemd. Dus passeer je eerst een bewaker achter een slagboom aan wie we het doel van ons ‘bezoek’ moesten toelichten, waarna een contact met de eigenaar/verhuurder van het pand ervoor zorgde dat we werden doorgelaten. Vervolgens sukkelden we  zo’n 5 minuten zuidwaarts door een prachtig heuvelend en bebost parklandschap om tenslotte bij onze ‘7 Seasons’ huis te arriveren. Enkele minuten eerder bleken  Christel’s zus Mirjam en haar man Andy al gearriveerd te zijn. Zij zijn zo’n 25 jaar geleden naar Charleston in  South Carolina geëmigreerd, waar Andy (uit Amsterdam afkomstig, maar door goddelijke voorzienigheid al met een Amerikaanse naam uitgerust) een mooie baan aangeboden kreeg. Mirjam’s komende zestigste verjaardag was vorig jaar onze aanleiding om deze reis naar de VS te gaan plannen: we wilden haar feestje opvrolijken. Wat nu, als gevolg van de coronacrisis, niet lukt. En een bezoek aan Charleston zat er voor ons niet meer in, als gevolg van ons besluit een week eerder terug te keren. Waarop zij aanboden ons tegemoet te komen, zodat zowel wij als zij gisteren een dikke vier uur in de auto zaten om elkaar hier stipt op tijd te treffen.

Mooi plekje

Dat leverde een leuk weerzien in een zeer comfortabele omgeving op. Het van alle comfort voorziene, ruime pand ligt achterin het grote park geheel vrij aan een weggetje door het groen wordende loofbos. Aan de achterzijde (zie foto 2) grenst het aan een klein dalletje waar de bovenste veranda op uitkijkt (zie foto 2a). Daarin stroomt een kreekje dat meanderend en hoorbaar zuidwaarts kabbelt (zie foto 3). Onderop die helling is nog een erg comfortabel 2^e terras gebouwd, voorzien van uitritsbare muskietenhorren rondom zodat je daar ook ‘s avonds goed kunt toeven (zie foto 4), waarop Christel met zus zich al hebben geïnstalleerd. Tussen al het frisse groen viel mij een dun boompje op met een heel bijzondere, mij onbekende maar wat op fuchsia lijkende bloesem op (foto 5, hier wordt weer de hulp van Theo gevraagd!)

KLM/Delta perikelen

Gisterenavond laat waren ineens via de mail onduidelijkheden opgedoken m.b.t. de terugvluchtboeking: het leek alsof inmiddels door Delta en KLM 2x een terugvlucht voor ons was gereserveerd: voor a.s. vrijdag en de oorspronkelijke vlucht voor volgende week vrijdag. KLM presteerde het zelfs om op verzoek om toezending van de tickets voor de 27^e alleen de oude tickets voor de 3^e april te sturen. Het coronavirus was blijkbaar ook de IT-systemen binnen gedrongen. Dus kroop ik na aankomst eerst achter de PC om e.e.a. uit te zoeken. Pas in de loop van vandaag leek duidelijk dat we ons geen zorgen over ev. complicaties bij boarding hoeven te maken.

‘Feest’

Na dat uitzoekwerk werd het hoog tijd voor een feestelijke familieborrel op het dalterras (zie foto 6). En kon Christel haar thuis genaaide cadeau: een fraaie jurk, aan zus Miriam overhandigen (zie foto 7). Van hetzelfde stofje had ze voor de grap een rokje voor zichzelf gemaakt zodat de gezusters als een soort Siamese tweeling op de foto konden. En als je foto 8 goed bekijkt zul je zien dat er eerder bijna  sprake is van een dito drieling.

In de avond konden we bij een zeer aangename temperatuur dineren op de boven-veranda, voor insecten beschut door het ook daar aanwezige insectennet rond de overkapping. (zie foto 9) Foto 9a maakte ik pas vanavond, toen de gasten al weer lang en breed in Charleston waren aanbeland).

Woensdag 25 maart

Vertrek

En vandaag, begin van de middag vertrokken Mirjam en Andy weer om na hun korte bezoek thuis verder te werken: beiden kunnen dankzij Internet digitaal aan het werk blijven en hoeven niet, zoals inmiddels veel Amerikanen die door de crisis direct zonder werk en dus inkomen zijn komen te zitten, aan de bedelstaf te geraken. Maar i.t.t. wat ik opmaakte uit actuele krantenberichten (alle Amerikanen m.u.v. de topinkomens krijgen 1200 Dollar pp) krijgen zij dat niet. Zouden ze dan toch tot de Gates en Bezos’sen van dit land behoren? Die uitkering is onderdeel van een enorm groot stimuleringspakket waar Democraten en Republikeinen na stevig, electoraal gekleurd geharrewar overeenstemming over hebben bereikt. Wat direct leidde tot een stevige stijging van de afgelopen weken even enorm gekelderde beurskoersen.

Het in deze onzekere omstandigheden, zeker voor Christel  toch wat schrijnende vertrek van Mirjam en Andy wordt op foto 10 & 11 weergegeven.

Niemandsland en dito tijd

Wijzelf bevinden ons inmiddels in een soort niemandsland: we kunnen zo goed als niets meer ondernemen en hebben dus alle tijd om eindelijk wat meer te lezen. Al ben ik afgelopen dagen toch wel heel veel tijd kwijt geweest met het uit de weg ruimen van de al hierboven genoemde onduidelijkheden m.b.t. de tickets. En ook de verdere terugreis in Nederland zelf vereiste aandacht, zoals ik ook al meldde. Inmiddels boden zich onder de lezers van dit blog verschillende chauffeurs aan, wat heel erg fijn is. Maar intussen blijven de berichten over het maximaal toegestane aantal personen in een auto nog wat tegenstrijdig. Ik heb het RIVM over deze uiterst belangrijke kwestie een mail gestuurd en verwacht in het landsbelang natuurlijk per direct antwoord! Nee hoor: we zien wel. Eenmaal op Schiphol gaan we wel bellen of appen naar de potentiele chauffeurs.

Slot van dit blog?

Zoals ik in vorig verslag al opmerkte is er door de omstandigheden weinig sprake meer van voor anderen, jij / jullie, mogelijk boeiende gebeurtenissen en foto’s en verdwijnt daarmee de zin van dit logboek. Indien er morgen, donderdag, onze laatste dag hier, geen bijzonderheden te melden zijn, laat ik het erbij. Vrijdag moeten wij bijtijds dit pand verlaten terwijl we pas rond 15 uur in Atlanta hoeven te zijn. Dus dan kan wellicht nog een allerlaatste actuele update worden afgeleverd. Ik zie nog wel..