Zondag Kerkdag

Verslag 2, Zaterdag 7 maart

Lente en een verloren onschuld

Hoewel het s ’ochtends bij kraakhelder weer behoorlijk koud was, werd het toch een fraaie lentedag in Atlanta zoals de eerste foto toont. Ik maakte die onderweg naar het centrum omdat ik het een fraai symbolisch beeld vond: een dappere, teer-bloesemende fruitboom temidden van een ongelooflijke hoeveelheid troep, zoals we die vaak aantreffen. Alles wat niet meer direct nodig is lijkt te worden weggegooid nèt waar het toevallig zo uitkomt. Dus zwerft er op heel veel plekken, en dan met name in de wat obscuurdere oorden, een enorme hoeveelheid troep. Variërend van plastic zakken en bakken, andere afgedankte gebruiksvoorwerpen, tot verroeste wasmachines, auto’s en bouwafval van allerlei aard. Voeg daarbij de nogal eens erg slechte staat van het wegdek en de enorme drukte op die wegen. Daarnaast de vele schijnbaar doelloos rondhangende mensen ( homeless people?), terwijl de openbare ruimte en publieke middelen daarin als verkeerslichten, trottoirs, elektriciteitsmasten en bedrading e.d. ook alle tekenen van chronische verwaarlozing tonen ….:  dan heb je een aardig beeld van de sociale en materiele miserie waarin velen lijken te verkeren.

Dat contrasteert overigens weer sterk met de enorme vierwielige bakken waarin velen hier rijden; een omvang die correspondeert met de omvang van het gemiddelde publiek, die ook niet direct schaarste doet vermoeden. Al weten natuurlijk ook wij dat het vooral de, veelal uit geldgebrek genuttigde, vette en zoete consumpties zijn die de Amerikaan zo ‘stevig’ maken. De gemiddelde Duitser steekt daar inmiddels dunnetjes tegen af. Een uitzondering daarop vormt dit zestien lentes prille dametje (zie foto 2 & 3) dat ik bij het maken van foto 1 op dezelfde locatie vond. ‘Ach wat lig je daar stil, zestien lentes zo pril, langs de kant van de weg…. ‘

Al met al geen vrolijk beeld, moet ik zeggen. En intussen teistert commerciële propaganda de toch al onder druk staande openbare ruimte en tracht de mensen wijs te maken dat, ondanks hun actuele miserie, het geluk hen om de hoek toelacht….: als ze maar dit of dat of zus of zo kopen of huren, met gigantische kortingen, geweldige eerste maanden gratis en gegarandeerde topkwaliteit. Reclame dus, die niet uitsluitend op ons relatief bescheiden niveau van billboards en lichtreclames wordt gepresenteerd, maar ook in de vorm van bijvoorbeeld het monstrueuze Benz-stadium dat pal in het hart van Atlanta opduikt (zie de vierde foto). Bestemd voor o.m. football en soccer, maar ook voor concerten: zo treden de Rolling Stones hier 9 juli weer op, ongeveer tegelijk dus met Paul McCartney in onze Goffert! Wie zou winnen?

Ook zoiets is het in het centrum van Atlanta gevestigde ‘Coca Colamuseum’! Waar mensen dan ook nog voor in de rij gaan staan en grif een vette entreeprijs betalen.

Het is dan ook niet voor niets dat, naast al dat visuele en meestal commerciële geweld, soms met de moed der wanhoop geprobeerd wordt de bevolking een ander beleving van ‘samenleven’ voor te zetten: zie foto 5 waarop een brave, maar mijns inziens wanhopige poging te zien is om inclusiviteit te propageren. 

Centennial Park

We waren dus op weg naar downtown Atlanta om het grote Aquarium te bezoeken, pal tegenover het genoemde CocaColamuseum. Maar daar aangekomen stond er een flinke rij wachtenden en bleek de entree bovendien erg prijzig (35$ pp). En dat terwijl we ook al 20$ betaalden om de auto ergens te kunnen parkeren! Al bleven we daar vrolijk onder, zoals foto 6 bewijst: de traditionele ussie die we op iedere vakantie in verkeerspiegels maken, hier bij de garage-uitgang.  

Na ampel overleg besloten we dat we i.p.v. aquariumbezoek net zo goed de directe omgeving kuierend konden gaan verkennen. Het was immers bijzonder fraai weer en pal tegen het Aquarium aan lag het Centennial Park. 'Park' is overigens een groot woord voor die even grote open ruimte waar t.b.v. de Olympische Spelen, die hier in 1996 werden gehouden, een manifestatieplein werd ingericht, dat ook nu nog de herinnering aan die Spelen levend moet houden. Deze plek, misschien enigszins vergelijkbaar met het ook zo kale Museumplein in A’dam, is inmiddels een relaxte, maar wat kalige ontmoetingsplek temidden van de steenwoestenij die Atlanta City is. De herinnering aan de Spelen wordt geprikkeld met bijv. een standbeeld van Pierre de Coubertin (zie foto 7) en een ‘selfieplek met 6 ipv 5 ringen. (foto 8)

Prijsvraag

Al kwam er uiteindelijk van ons aanvankelijke plan niets terecht, toch hadden we een fijne middag op die plek. Mede dankzij het prachtig zonnige weer; de relaxte stemming in het park; de wandelende, en converserende mensen van allerlei slag (zie ook foto 9 van een poserend fotomodel dat ik ook tijdens haar fotoshoot kon vastleggen); de in 5 (olympische) ring-fonteinen spelende kinderen (foto 10&11); en tenslotte het gesprek dat we met een dakloze hadden. Die man begon (wat doorzichtig, maar toch niet onaangenaam) met de vraag of hij ons achterliggende informatie mocht geven over  het OS-96 monument waar we op dat moment naar keken. Zie foto 13. Om uiteindelijk, op onze vragen, ook te vertellen over zijn persoonlijke wedervaren dat hem tot de vrij uitzichtloze staat van dakloosheid en alcoholisme bracht. Het was een goed gesprek, al was ons duidelijk dat het hem uiteindelijk om geld ging. Maar dat konden we hem niet kwalijk nemen. Overigens vertelde hij het verhaal over dat monument erg helder en mooi. Natuurlijk wil jìj nu ook nu weten hoe dat dan precies zit met dat beeld: waar slaan die 3 figuren op? Dat gaan we je in een volgende bijdrage vertellen, maar wie het weet mag dat zelf ook in een reactie op de blog plaatsen. De eerste inzender met het goede antwoord wint!

Aan het eind van de middag, weer thuis, wandelde ik nog wat door de belendende straten om enkele foto's te maken van de vaak fraaie houten huizen en huisjes die hier in hun ruime, maar bijna steeds zeer onverzorgde en vaak rommelige tuinen staan. Ook zie je regelmatig een verlaten en verkrottend huis. Foto 13 laat zien dat la Grande Casa Azul dat noodlot nog niet heeft getroffen. Achter de schutting la Pequena Casa Azul; daarvoor onze auto.

Zondag 8 maart

Zondag Kerkdag

Vandaag een korte rit: we verlieten Atlanta en reden zuidwest, eerst via de Interstate 20 vanwaar Christel je een groet overbrengt (foto 14) en later via kleinere wegen door het Taladega National Forest (een klein middengebergte) zuidwaarts. Foto 15, 16 en 17 geven een bescheiden impressie. De route voerde door een heuvelachtig, bebost en relatief leeg gebied. De op de kaart vermelde stadjes en dorpjes bleken zonder uitzondering te bestaan uit zeer verspreid liggende houten huisjes, meestal omgeven door een grote verzameling rotzooi en afgedankte auto’s. Nergens was sprake van een soort kern of centrumpje. Winkels, ‘diners’ of een andere vorm van quasi-publieke ruimtes kwamen we niet tegen,  of we moeten daartoe de wèl overvloedig aanwezige kerkjes rekenen, in de talloze denominaties waar de DSA trots op zijn. In deze streek betrof het vooral diverse varianten van baptisten en methodisten. Bij één van die kerkjes, zelf ook altijd weer op verder verlaten plekken te vinden, wilden we bij ontstentenis van andere opties en onze Nederlandse aard getrouw zijnde, onze uit voorzorg meegenomen lunch nuttigen! Maar daar hadden we buiten de waard, dit keer in de vorm van de ‘vicar’, gerekend: nèt toen we onze eerste boterham in de mond aan het vermalen waren reed een stevige Dodge het tot dan toe lege terrein op en maande de daaruit stappende vertegenwoordiger der Heiland ons te vertrekken: er zou zo meteen een ‘service’ beginnen en daar waren wíj niet bij gewenst. De geestelijke was blijkbaar de kern van Jezus’ boodschap vergeten. Zieltjes winnen was duidelijk niet zijn opzet, wat natuurlijk ergens ook wel weer te waarderen is.

Wij besloten ons geluk dan maar bij het volgende kerkje te beproeven, in de zekerheid dat dit niet ver weg kon zijn. En inderdaad: een mile verderop bood de concurrent in afwezigheid ons een zonnige lunchplek.

Zomer in Crewlane

Niet veel later bereikten we onze bestemming: een aardig huisje bij het stadje Sylacauga, waar we een paar dagen uit de drukte willen zijn. Christel was gisteren de hele dag niet echt fit en was ook vandaag niet in allerbeste doen. De lente leek inmiddels overgeslagen: toen we na uitpakken en installatie van onze spullen een kopje thee aan de zonzijde van het huisje dronken brandde de ploert ons daar al snel weer weg. Ook het verwisselen van winterkledij in korte broek en ontbloot bovenlichaam mocht niet baten. Maar gelukkig beschikt ons huisje ook over een heuse ‘porch’ (veranda) zodat we daar, in de schaduw, onze thee nuttigden (zie foto 18).

Overigens melden onze nieuwe verhuurders, een stel van eind dertig, op de website van het huis zelf dat hun leven is gegrondvest in de Torah van onze Messias Yashua. Dus dat zit wel goed, zou je denken. Al zorgt de vulling van de uitpuilende boekenkasten wel voor enige twijfel: het creationisme bijv. lijkt hier voet aan de grond te hebben gevonden.

Wordt vervolgd. Vergeet intussen niet de quizvraag te beantwoorden.