Hello There..... !

Hello There, how are you?

DAG 1

Op de vroege donderdagochtend bracht onze altijd zeer behulpzame buurman Arie (foto) ons luxueus (d.w.z.: Christel op de voorbank, ik had achter een hele laadruimte voor mezelf alleen…:wink:) naar station Nijmegen waar we ruim op tijd waren voor de haast uitgestorven Intercity naar Schiphol.

Fly-in bioscoop

Ook daar een vlot verloop en tijdige start, om 13.15, waarna een eveneens zeer voorspoedige vlucht van een dikke 9 uur met Delta Airlines naar Atlanta volgde. In tegenstelling tot eerdere vluchten leek het filmaanbod aan boord niet slecht: diverse films die ook nu nog in de Nederlandse bioscopen draaien konden hier al bekeken worden, zoals ‘Little Joe’ (een soort dystopisch beeld van de mogelijke consequenties van genetische manipulatie, in dit geval van sierplanten); ‘Aretha’ (over Aretha Franklin); en ‘Een stil leven’( over een Oostenrijkse boer tijdens WO2, die vanuit gewetensovertuiging weigert trouw aan Hitler te zweren en daarvan de uiterste consequentie ervaart); en tenslotte ook nog ‘Judy’ (een biopic over het tragische leven van Judy Garland). Alle genoemde films leden, wat mij betreft, aan een overdosis sentiment. Tenminste: voor zover ik er over kan oordelen, want eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat het lawaai van de vliegtuigmotoren een enigszins acceptabele akoestische beleving van betreffende films, ondanks bijgeleverde ‘oortjes’, onmogelijk maakte. Waarmee een zekere negatieve vooringenomenheid mijnerzijds niet geheel onwaarschijnlijk is.

Tempus fugit

Hoe dan ook, net als wijzelf vloog de tijd en tegen het eind van de Amerikaanse middag landden we op Amerikaanse bodem. Het was dat Christel enkele verboden vruchten, zoals appels (Eva verloochent zich niet) en een banaan (?sic?)in de bagage had zitten, waardoor we alsnog in de rij moesten voor een uitgebreidere ‘luggage control’. Anders hadden we om zes uur al in onze auto gezeten. Nu duurde het een drie kwartier langer. Gelukkig zagen we er toch niet zó verdacht uit als sommige andere gecontroleerde passagiers: bij hen werden meegebrachte koffiebonen en ander verdacht spul uitgebreid microscopisch en via spectrometers onderzocht, wat nogal tijd vrat. Onze appels en banaan werden door de gespecialiseerde   douanebeambten direct herkend als….: appels en een banaan! Dus al met al viel het tijdverlies mee.

De weg kwijt?

Dat vliegveld is een van de grootste ter wereld, wat we vooral dááraan merkten dat de pendelbus die ons naar de CarRental-lokatie bracht er een half uur over deed! Bij Alamo wachtte ons gelukkig weer een meevaller: we hadden vanuit huis een eenvoudig autootje gereserveerd, maar besloten ter plekke er ook een navigatiesysteem bij te huren. Vooraf hadden we besloten dat niet te doen omdat ons dat overdreven duur leek: een dikke 300 dollar voor een maand. Voor dat bedrag konden we er in Atlanta net zo goed zelf een gaan kopen. Om die later thuis in Christels auto te kunnen gebruiken. Maar omdat we, doodmoe van veertien uur als 2 pakketjes onderweg zijn, ons realiseerden dat het vinden van onze gereserveerde AirBNB in de hectiek van de snelwegen in en rond Atlanta wel eens erg moeilijk zou kunnen worden, zagen we van het koopplan af en vroegen aan de balie toch naar zo’n hulpmiddel. In de hoop daarmee niet meteen al de weg kwijt te raken. Toen bleek dat de goedkopere auto’s mèt navigatie al allemaal de deur uit waren. En kregen we, zonder bijbetaling een veel duurder vehikel: een Chrysler Impala 2020, van krap een jaar oud. Een heerlijke auto, kan ik inmiddels wel zeggen, met allerlei technologische innovatietjes en foefjes waarvoor ik de hele verdere reis nodig ga hebben om ze onder de knie te krijgen.

Pequena Casa Azul

Dankzij die elektronische gids èn enkele schietgebedjes naar de heilige Christoffel (de volgorde is volledig willekeurig tot stand gekomen!) belandden we om half acht lokale tijd (anderhalf uur na middernacht NL-tijd) bij ons gehuurde huisje: La Pequena Casa Azul (zie foto), van de bijzonder aardige verhuurders Skipper en Burke. Christel ging, een beetje misselijk en doodmoe van de reis, bijna direct naar bed en sliep snel als een, uiteraard overdrachtelijke, os in. Ikzelf had, als gevolg van de reis- en rijstress door de drukke, donkere spaghettibrij van Atlanta’s snel- en lokale wegen, even wat tijd nodig om mijn moeheid toe te kunnen laten. Ik leende daarom braaf bij Skipper een ‘stout beer’ en dankzij een trage consumptie van dat uiterst smakelijke, lichtelijk bedwelmende  vocht kon ook ik een uurtje later onder de wol.

DAG 2

Lente!

Al erg vroeg (02.30) in de plaatselijke nacht was ik als gevolg van een stevige jetlag klaarwakker, waarna ik nog hooguit een half uurtje doezelde en om half zeven toch maar opstond. Christel daarentegen maakte mijn slaaptekort meer dan goed door rond zeven uur pas op te staan. Het werd een prachtige, strakblauwe ochtend waar we van genoten in onze voortuin. We logeren in zo’n typisch Amerikaanse buitenwijk met vrijstaande huizen en huisjes, met allen een oprijlaantje, wat verwaarloosd of saai gazon als voortuin en achter de huizen opnieuw veel ruimte. Waarin onze verhuurder om zijn niet al te riante lerarenpensioen aan te vullen, zijn garage heeft om laten bouwen tot B&B.  Alle tuinen zijn behoorlijk diep en op zijn Amerikaans enigszins ‘verwaarloosd’ wat er wel toe leidt dat vogels hier een rijk biotoop vinden. Dus ook in ‘onze’ tuin waarin de lokale vogels volop de plots ingevallen lente (en onze lang verhoopte komst?) vierden: o.m. zagen en hoorden we de kardinaalsvogel, alsook het voor mij vooralsnog onbekende product van een lieflijk samenzijn van merel met roodborst: een merelachtige met … jawel! Zie foto’s.

Tuin & Kas

Rekening houdend met het prachtige weer planden we, met hulp en advies van verhuurder Skipper, onze verdere dag. Na een lange reisdag en omdat het, ook in deze regio, voor het eerst sinds een maand zo’n fantastisch weer was wilden we vooral buiten zijn. We lieten het Jimmy Cartercentrum dan ook voor wat het was en ook Martin Luther King (net als de voormalige president uit Atlanta afkomstig) moest het vandaag opnieuw zonder ons doen. Ook de visitor’s tour door het CNN-complex lieten we aan onze neus voorbij gaan. Tegen de middag reden we in plaats daarvan naar een prachtige, maar nog wel erg winterse botanische tuin, aan de Noordzijde van deze grote stad. (Zie foto) Na in de dus goeddeels kale tuinen te hebben rondgelopen en de eerste Amerikaanse zonnestralen op ons te hebben laten inwerken,  belandden we in de grote tropische kassen waar juist sprake was van overdadige groei en bloei: met name in de kas waar de meest bijzondere orchideeën uitbundig bloeiden. Ook troffen we even verderop, naast enkele bijzonder aardige Amerikanen waar we uitgebreid mee spraken, ook diverse spectaculaire gifkikkers aan, waarvan ook een foto getuigt.

Nering

Na zo’n drie uur, inclusief smakelijke lunch verlieten we de tuin en reden naar de Ponce Markets: hier is een Honig/StrijpS-achtig gebeuren ontwikkeld, maar dan op een georganiseerde en waarschijnlijk meer commercieel doordachte manier. In het oude en zeer grote centrale Postkantoor zijn allerlei winkels en eetgelegenheden en werkruimtes gecreëerd die vooral een (naar mijn idee niet-onbemiddeld) publiek trekken. Het gonst er van de activiteiten en de sfeer doet erg relaxed aan, al vermoed ik dat de meeste neringen die er gevestigd zijn toch onderdeel vormen van franchise-achtige ondernemingen.  Zie foto. Na dit bezoek werd het tijd om wat eigen nering in te slaan en reden we naar Kröger-market place: een grote supermarkt, waar, zoals we tot onze verbazing merkten, de prijzen vaak het dubbele zijn van wat we in Nederland dienen af te rekenen. We hopen dat er elders andere normen gelden.

De avond brachten we rustig in ons erg prettige Blauwe Huis door, met o.m. een verkenning van de mogelijkheden voor de komende week. Morgen verder…..