Enkele dagen op het platteland

Verslag 3

Dag 4 Blue Monday in Sylacauga

Deze dag werd een enigszins mislukte dag. Christel had in ons stille huis onder de enorme magnolia (zie foto 1 & 2) gelukkig wèl een goede nachtrust en leek enigszins bijgekomen, maar echt fit was ze niet. We besloten dan ook vandaag nog wat rustig aan te doen en dankzij een tip van de verhuurders wilden we een korte wandeling in de omgeving van het in de buurt gelegen Lake Howard gaan maken. Via wat lokale wegen reden we die kant op waarbij we één keer bij een onbewaakte spoorwegovergang een hele tijd moesten wachten voor de soms kilometerslange vrachttreinen die hier rijden. (zie foto 3).  Spoorwegovergangen waar je overigens als automobilist wel op beducht moet zijn: de overgangen zijn altijd onbewaakt; veel waarschuwingsborden zijn er niet; en de enorme treinen zijn van het massieve, industriële soort.

Toen we begin van de middag bij het meer met natuurgebied aankwamen was het meer ‘gesloten’! Maandag immers. Tsja, niets aan te doen, dus reden we terug naar het stadje Sylacauga.

Wonen in de DSA (Divided States of America)

‘Stadje’ is overigens een verwarrend woord, want zoals vele plaatsen hier moet je bij doorreis heel goed opletten dat je niet per ongeluk het stadje al bent gepasseerd. Gisteren passeerden we tijdens onze reis volgens de kaart tal van dorpen en stadjes, maar het enige wat we daarvan merkten was dat gedurende een kilometer of twee de maximumsnelheid soms van 55 naar 45 of 35 mijl ging, en dat er dan aan weerszijden van de weg een iets groter aantal trailerachtige bouwsels stonden. Soms  omringd door een enorme hoop rotzooi.

Deze reis valt me de van onze gewoontes afwijkende wooncultuur, m.n. op het platteland, erg op. Ik zie eigenlijk een soort continuüm van huizenbouw en – gebruik dat loopt van rijk naar arm en van degelijk tot wegwerp.  Regelmatig zien we fraaie villa-achtige stenen of houten bouwsels van meer verdiepingen, met schuine daken op grote percelen, ver van de weg een behoorlijke welstand uit staan stralen. Een iets lagere variant zijn de best grote, meestal houten huizen, soms met een verdieping erop, die we in de buurt van steden vinden, met flinke veranda’s (porch) en grote ‘tuinen’. Weer een treetje lager op de maatschappelijke ladder staan vermoedelijk de bewoners van het soort huizen als dat waar wij nu in resideren: een soort eenvoudige bungalow, van hout gebouwd, dan wel met plastic, nephouten ‘planken’ bekleed, met porch, aardig wat ruimte erom heen en vaak in een soort conglomeratietje gelegen (zie foto 3a, met op foto 3b en 3c de bijbehorende mailboxen) . En tenslotte de laatste variant: de trailerhomes, in diverse gradaties van verval: lage langwerpige bouwsels zonder veel tierelantijntjes, soms met zelf aangebouwde porch, kleinere stukken grond erom heen, die vaak verwaarloosd zijn. Nogal eens gebouwd in ‘parkjes’ waarbij de privacy niet erg groot lijkt. (zie foto 4)

Graves

In Sylacauga treffen we al die varianten aan. Er is hier wel sprake van een soort stadje, op zijn Amerikaans dan: een zekere opeenhoping van supermarkt, benzinestations, machinewinkels etc.  En er was een grote begraafplaats, bijna met de allure van die van Arlington (in Washington). Daar stopten we dan ook, want deze begraafplaats leek ons wel het culturele hoogtepunt van deze gemeente. (Zie foto 5)

Over begraafplaatsen overigens nog wat: we hebben er inmiddels talloze gezien en stuk voor stuk maken ze een even deprimerende indruk. Nu zijn begraafplaatsen i.h.a. geen plekken om ‘himmelhochjauzend’ naartoe te gaan, maar wat deze begraafplaatsen zo droevig maakt is dat er nergens sprake is van een zekere afbakening van de ruimte of botanische versiering ìn die ruimte. Her en der langs wegen (maar wel meestal in de buurt van één van de talloze kerkjes) zie je ineens in een belendend weiland, pal langs de weg,  zonder muurtje, haagje of desnoods een hek met prikkeldraad, wat zerken in het nu nog dorre gras. Als er al sprake is van enige poging tot opsmuk betreft het, zoals op de door ons bezochte rustoord in Sylacauga, goedkope plastic bloemen. Wat ik hier overigens wèl bijzonder vond was de familiegebonden ordening van de graven: de op de foto goed zichtbare grote verticale stenen gaven steeds een familienaam, en pal daarvoor lagen plat in het gras dan diverse eenvoudige gietijzeren plaatjes met de namen en geboorte- en sterfdatum van betreffend familielid (zie foto 6). Iedereen lijkt hier dus onder de bescherming van de familie begraven te worden. Waar niet iedereen blij mee zal zijn, denk ik?

Piggly Wiggly

Na onze diepgaande studie van de lokale begrafenisgewoontes bezochten we, voordat we ons in ons eigen tijdelijk verblijf begroeven, Piggly Wiggly…: Nee, dat is niet de plaatselijke boskabouter, maar een volwassen supermarkt, zij het minder lomp dan de superkingsized Walmart. En nu ik het toch weer over superkingsized heb: iedereen kent ook in Nederland inmiddels wel de pest van de Hummers die milieu en buitenplezier bederven met hun agressieve lawaai, hun intimiderende uiterlijk en hun kwalijke CO2. Nou: hier kun je onze toekomst zien: het lijkt wel alsof hier inmiddels iedere tweede auto zo’n bakbeest is, liefst ook nog in zwart of donkerbruin, en soms met extra grote uitlaten om niet alleen de geciviliseerde medemens maar ook dondergod Donar zelf schrik aan te jagen. Ik zag er gisteren één met 2 pijpen van zeker 20 cm doorsnee.

Weer thuis maakten we nog een korte wandeling in de directe omgeving, waar we o.m. dit uitnodigende bord tegen kwamen: zie foto 7. Waar Nederlandse autoriteiten het doen met een verwijzing artikel 474 van het Strafwetboek, zou een dergelijke lafhartige communicatie hier fluitend worden genegeerd. Wil je hier overtuigen is er meer verbaal en picturaal geweld nodig. Hoe dan ook, ik besloot het noodlot niet te tarten. En Christel? Ja, je kent Christel… zie foto 8. Zelf trok ik me terug om u als nijvere correspondent verslag te kunnen gaan doen van ons wedervaren. (Zie foto 9)

Dag 5 Dinsdag

Een roerig Montgomery

Via de fraaie Interstate 321 reden we 60 mijl naar Montgomery, de opvallend rustige hoofdstad van Alabama. Alabama stond vroeger (de jaren zestig en ook nog zeventig) bekend als dè staat waar Amerika’s onaangename kanten het best zichtbaar waren: een rabiaat racisme stond nog steeds een mens- en gelijkwaardig leven voor Afro-Amerikanen in de weg. Dit was ook de staat en de stad waarin, op 11 januari 1861 (zie foto 9), de Zuidelijke Staten besloten zich af te scheiden van de Noordelijke Staten in de Union en waar het startschot voor de Burgeroorlog gegeven werd. En waar ná de nederlaag van de ‘Confederates’ (zoals de Zuidelijke Staten werden genoemd), slavernij dan wel verplicht werd afgeschaft en formele gelijkberechtiging van de voormalige slaven door het Noorden was afgedwongen, maar zonder dat dit tot een feitelijke gelijkwaardigheid leidde. In de loop van de 19^e en 20^e eeuw werden Afro-Amerikanen weer steeds verder onmondig gemaakt en gemarginaliseerd, hun positie steeds verder door overheidsmaatregelen ingeperkt; zodat een ongebreideld racisme de toon aangaf.

Maar Montgomery was ook de stad waar in de jaren vijftig en zestig de strijd voor gelijke berechtiging en afschaffing van segregatie hevig werd uitgevochten. Van Afro-Amerikaanse kant vooral vreedzaam. Zoals door Rosa Parks (zie foto 10) die in de bus weigerde plaats te maken voor blanken; en natuurlijk door Martin Luther King die hier predikte en zijn grote beweging startte. (zie foto 11)

Een rustig Montgomery

Van die roerige geschiedenis was vandaag nog veel te merken, maar niet in directe zin: de stad was opvallend rustig, stil en uitgestorven. Je zou bijna denken dat ook hier een corona-epidemie woedt, maar dat schijnt volgens Trump, die zoals gebruikelijk alles onder controle heeft, nog erg mee te vallen.

Toevallig bestaat Montgomery in 2020 200 jaar en ter gelegenheid daarvan pakt de stad flink uit om die, vaak onfrisse, historie te herdenken. Wat precies het goede woord hier is: een opnieuw denken over die historie. Voor zover we dat met ons bezoek van 1 dag konden beoordelen, komt daar een tamelijk uitgewogen en behoorlijk zelfkritisch beeld uit voort.  Daar kan Nederland, met zijn enorm moeizame omgang met eigen koloniaal verleden (zie Willem Alexander deze week in Indonesië, zie discussie over VOC, over onze omgang met Suriname, over de oprichting van een Historisch Museum) wat van kunnen leren.

Voordat we Capitol Hill bezochten, het oude regeringscentrum dat een kopie lijkt van het Capitool in Washington (zie foto 12), bewonderden we de pas drie maanden geleden gerealiseerde artistieke, monumentale weergave van de historie van deze hele regio (zie foto 13): op het grote plein vóór het Capitool staan in een grote halve cirkel een stuk of twintig marmerblokken (afkomstig uit ‘ons’ Sylacauga) opgesteld met op ieder van die blokken een presentatie in beeld en tekst van doorslaggevende historische episodes, beginnend uiteraard bij de prehistorie en vervolgens de  komst van de eerste Indianen (hier m.n. de Creek). Ik heb enkele voorbeelden daarvan op foto gezet…: zie foto 14.   Ik vond het een vorm van ‘Vergangensheitsbewältigung’ die er wezen mag!

Capitol & White House

In het fraai classicistische Capitool bezichtigden we daarna o.m. de Senaats- (zie foto 15) en daarna de Congreszaal. In de koepel van de Rotunda (ook een kopie van de versie in Washington, zie foto 16) is op de panelen rondom een meer traditionele (en minder frisse) versie van de roemrijke historie van de staat van Alabama te zien. Foto 17 toont een schilderij dat we hier aantroffen en dat, onbedoeld, de gevaren van de onbewaakte spoorwegen toont. Vervolgens bezochten we ook het belendende, voormalige ‘Witte Huis’ waarin nu een museum over de geschiedenis van Alabama is gevestigd. T.g.v. 200 jaar Montgomery was daar een erg boeiende en mooi gemaakte historische expo te zien.  Op foto 18 bekijkt Christel , die toch weer niet helemaal fit was, een van de audiovisuele presentaties, met hier Johnson tijdens zijn rede waarin hij Alabama’s segregatiepolitiek afwijst en verbiedt. (Johnson, die we begin jaren zeventig tijdens Vietnamdemonstraties voor ‘Johnson Molenaar’ uitmaakten (want  voor ‘moordenaar’ mocht je een bevriend staatshoofd niet uitmaken!)

Quizvraag 2

Bekijk foto 19: ‘Famous Faces’ en bedenk welk famous face niet op dit paneel hoort? De eerste goede inzending wint weer. En wees svp niet zo bescheiden als bij de vorige quizvraag.. Stemt massaal!

Tenslotte vind je bij foto 20 een aardig beeld van de ‘men’s restroom’ waar de gouverneurs en andere hoogwaardigheidsbekleders hun ding deden, met zicht op het Capitool. Het ding wat ze daar deden, moest het kleine ding zijn, al geeft de vorm van het opvangbekken aanleiding tot verwarring.  

Southern Belle

Tenslotte bezochten we  de ‘historic old town’ van Montgomery. Wat veel belooft, maar, zo weten we door schade en schande iets wijzer geworden, meestal niet veel voorstelt. Zo ook hier: het was een klein wijkje met al met al een veertigtal gerestaureerde en op zich wel fraaie ‘mansions’ waar de ‘beau monde’ in 19^e eeuws Montgomery hun intrek in hadden genomen (zie foto 21). Bij het maken van enkele foto’s kwam een wat opdringerige travestiet naar me toe, die persé óók op de foto wilde: ‘Take my pic, don’t you see how beautifull I am.’ Dat laatste kòn en wilde ik niet direct bevestigen en dat eerste vatte ik maar niet al te letterlijk op. :wink:. Ik knipte hem met deze foto (22) als resultaat. Daarna reden we in lentesfeer (zie foto 23) en onder fraaie luchten huiswaarts.

Dag 6 Woensdag

Grist Mill

Veel bezienswaardigheden zijn er in dit landelijk gebied niet: in de omgeving zijn er enkele grote marmermijnen (afgravingen), maar verder schijnt de economie vooral op agrarische activiteiten ingericht te zijn, al heb ik daar nog niet veel van gezien.  Behalve dan dat de grote hoeveelheid Hummers die  hier rondbrullen hooguit functioneel kan zijn als je ze als tractor gebruikt? Toch vonden we voor vandaag een mooie bestemming: de anderhalve eeuw oude Grist Mill ten Noordwesten van Childersburg (zie foto 24) en de bijzondere daarnaast gelegen Covered Bridge (foto 25) .  Na een kort ritje kregen we daar een rondleiding door de van gemeentewege aangestelde beheerder. Halverwege de 19^e eeuw in 4 jaar tijd gebouwd, met hout uit de directe omgeving, maar met maalstenen die vanwege de unieke hardheid van het graniet helemaal uit Frankrijk moesten worden aangevoerd, heeft deze watermolen (foto 26) tot 1977 dienst gedaan. Er werd graan, mais en andere soorten uit wijde omgeving gemalen. Aan- en afgevoerd m.b.v. een van de vele spoorlijnen die in deze omgeving te vinden zijn. Op zolder deed Christel overigens nog een lugubere vondst. (zie foto 27) Deze keer hebben we die laten liggen.

Kymulga-zomp

Na molenbezoek maakten we een wandeling door het erg zompige Kymulga-valleitje (zie foto 28). De overvloedige regenval van de laatste weken had, zo vertelde de beheerder ons, tot twee keer toe geleid tot overstromingen, waardoor de ‘trails’ die we wilden bewandelen zo goed als onbegaanbaar geworden waren: te nat, te veel meegespoeld kreupelhout maar ook veel meegespoeld menselijk afval (zie foto 29). Dat we al enige tijd in het antropoceen leven is hier overal goed te zien. Ik geloof dat ik het al eerder meldde in dit blog, maar het is echt ongelooflijk welke enorme hoeveelheden zwerfvuil we afgelopen weken langs de wegen, in bermen, tussen bomen en struiken en zelfs in dit afgelegen valleitje vinden. Je zou er bijna depressief van worden, ware het niet dat we beiden, zoals je ongetwijfeld weet, een onverwoestbaar goed humeur hebben. Tussen het vuil door zagen we hier overigens wel wat voor mooie plek dit eigenlijk is. (Zie foto 29). Christel versierde tenslotte ook nog eens een lift van de moordenaar, excuus: molenaar…  (zie foto 30)

Dankzij ons goede humeur ervaren we ook geen enkel probleem met het wat wisselvallige weer: was het in Atlanta bijzonder zonnig, die zon is de laatste dagen achter soms dunne dan weer dikke wolkenpartijen verdwenen. Maar het is toch overwegend droog en de temperatuur van zo’n 18-20 graden is zeer aangenaam. Misschien is het zelfs wel beter dat de zon zich weinig laat zien want die heeft, zuidelijk als we hier toch al zitten, een enorme kracht, zoals we al enkele malen mochten ervaren.

Ter voorbereiding op de zonnestraling die we aan de stranden aan de Golf van Mexico vast gaan meemaken, was Christel vast aan het trainen: zie foto 31

Blogkwesties

Voordat ik afsluit wil ik even iets melden over deze blog zelf:

·       Er zijn helaas geen goede inzendingen binnengekomen op de in vorig verslag gestelde quizvraag. Wat mij toch aan intellectuele en andere vermogens van u, lieve lezer(es) doet twijfelen. Wat me dan weer geruststelt is dat er ook geen foute antwoorden zijn geplaatst, waardoor ik vermoed dat er in ieder geval een grote mate van bescheidenheid bij u aanwezig is.

·       Toen ik als anonymus de site bezocht zag ik dat de geplaatste foto’s niet volledig te zien zijn: het balkje onderin, waarin alle opgenomen foto’s worden getoond, dekt soms op hinderlijke wijze een deel van de gepresenteerde foto af. Dat is erg jammer, omdat zo soms de portée van een foto verloren gaat. Zoals het geval was bij de foto van dag … getiteld: ‘Ach wat lig je hier stil’. Daarop is eigenlijk de Barbiepop met het rode haar pal langs de kant van de weg te zien, precies zoals ik haar vond. Maar op de site verdwijnt ze bijna helemaal… Jammer.

·       Deze aflevering is wat lang en deels wat serieus uitgevallen. Daar was, zoals je gelezen hebt, vanuit historisch perspectief aanleiding toe. Ik hoop komende weken deze blog iets frequenter bij te kunnen houden en zo te zorgen voor wat meer behapbare brokjes tekst. Dus houd moed! :wink:

Eva wordt Dolly

Over die pop: nadat ze enkele dagen in Evakostuum met ons mocht meerijden, heeft Christel gisterenavond voor haar een decent jurkje genaaid. Zie foto 32. In deze puriteinse contreien zouden sommige lieden immers aanstoot kunnen nemen aan zo’n vrolijk, goed en zéér natuurlijk uitziend jong ding! Om dat te voorkomen heeft Christel haar coupeuse- en costumièrekwaliteiten ook overzees met goed gevolg kunnen inzetten. Op deze wijze uitgedost reist Dolly morgen samen met ons westwaarts, naar de grote Mississippi.